Dames en heren werden vorige week genderneutrale reizigers en tegelijkertijd moesten jongens weer jongens worden. Alsof dat allemaal nog niet ingewikkeld genoeg is, was daar ineens de opkomst van het vrouwenvoetbal. Want jawel, dat heeft alles van doen met de discussie over seksen en of die verschillen benoemd of juist verzwegen moeten worden.

Het vrouwenvoetbal heet zoals het heet, omdat er ook mannenvoetbal is. Maar dat heet dan weer gewoon voetbal – want er was een tijd dat alleen mannen voetbalden en er geen reden was om daar een sekse aan te plakken. Dat gaat dus vast nog gebeuren. Andere sporten, zoals zwemmen en atletiek, gingen de voetballers al voor.

En nee, het is niet de opstap naar genderneutraal voetbal. Want in een uniseks-elftal is slechts plek voor de beste spelers en de meeste mannen voetballen nu eenmaal beter dan vrouwen en zo wordt uniseksvoetbal als vanzelf mannenvoetbal. Om dezelfde reden laten we Daphne Schippers niet rennen tegen de snelste mannen ter wereld – ze zou er niet aan te pas komen. Het zou, om aangeboren fysieke redenen, een oneerlijke strijd zijn.

Er is nog niemand op het idee gekomen om de gescheiden wedstrijden afkeurend seksisme te noemen. Vrouwen mogen zich meten met louter andere vrouwen. Zoals mannen het slechts opnemen tegen mannen. En zoals er wel meer specifieke groepen sporters zijn. Mensen met een lichamelijke beperking hebben bijvoorbeeld hun eigen paralympics.

Resteert de vraag waarom we blanke Europese mannen de marathon laten lopen met de altijd snellere donkere heren uit Kenia en Ethiopië. De snelste vrouw in die sport kan de nummer 20 bij de mannen absoluut niet bijbenen en dus mogen de dames hun eigen 42 komma nog wat kilometers lopen. Maar een blanke man legt het ook altijd af tegen een snellere Keniaan. Waarom dan wel gescheiden marathons voor vrouwen en mannen en niet voor blanke en donkere heren?

Omdat het ontzettend akelig voelt. Als racisme.

Zo simpel als de Nederlandse Spoorwegen en SIRE de wereld van verschillen en gelijkwaardigheid tussen seksen terugbrengen tot ‘Beste reizigers’ en ‘Laat jongens jongens zijn’ – zo simpel is het in de wereld buiten tv-schermen en websites dus niet. Daar gruwen sommige jongens van vieze kleren en zijn er transgenders die dolgraag worden aangesproken met beste dame of beste heer. Wat dan weer wel fijn is: vrouw, Keniaan, jongen, voetballer of wat dan ook: we zijn allemaal reizigers.