Deze foto is mooi. En is nep. Nou ja, een beetje dan.

Hij is gemaakt op 19 augustus 1950. Maar het kan ook op die augustusdag in 1949 of 1951 zijn geweest. Ik weet namelijk niet meer in welk jaar mijn ouders trouwden. En nee, ik kan het ze niet meer vragen. (Mijn broer en zussen gaan dit lezen en gaan het me vertellen, die zijn beter in familiehistorie dan ik.)

Ik weet wel dat er door een professioneel fotograaf een reportage is gemaakt en dat er zeventig jaar geleden al zoiets bestond als Photoshop. Want heus waar: die ouders van mij waren alles behalve lelijk, maar aan deze foto is toch wel wat geknutseld.

Niet lang nadat deze foto is gemaakt, toog het kersverse echtpaar Van Voorst naar Venray, waar mijn vader een aanstelling had gekregen aan de ambachtsschool aldaar. Voor wie niet weet wat een ambachtsschool is: dat is een opleiding waar heel Nederland nu naar snakt omdat je er andere dingen leerde dan wandelcoach, human resources manager, hondentrimmer, NLP-trainer en dagvoorzitter. Je leerde er dingen waar de wereld wél wat aan heeft.

Mijn vader hing in de hal van hun nieuwe huis aan de Prins Bernardstraat in Venray de trouwfoto op, richtte het huis in met toen moderne en nog altijd mooie jaren-vijftig-meubels (we hadden een nierbekkensalontafel!), zag op de kalender dat de zomervakantie voorbij was, zoende zijn vrouw en ging op zijn solex naar zijn werk. Naar de ambachtsschool.

Daar ontdekte mijn vader dat hij iets wezenlijks thuis had laten liggen. Een schrift, boek, liniaal – geen idee. Vader kon niet terug naar huis, want na klas 1b kwam al meteen klas 3c. En dus werd een leerling naar de Prins Bernardstraat gestuurd. Om daar op te halen wat er was vergeten.

Een puberende jongen trapte al fietsend de benen onder zijn lijf vandaan, bewust van de belangrijke taak die hij vervulde: Iets Ophalen Voor De Meester. Hijgend belde hij aan en niet lang daarna deed de vrouw van de meester, tien jaar later mijn moeder, de deur open.

Venray was in die tijd nog weinig meer dan een dorp van ons kent ons, maar mijn moeder zal de jongen niet hebben gekend. Ze woonde immers pas een paar maanden daar in Noord-Limburg. Pas drie maanden was ze getrouwd.

De jongen zei vriendelijk gedag en zag de trouwfoto. ‘Is die meneer op de foto de meester?’ Ja, dat was de meester. ‘Wat was de meester vroeger knap!’

U begrijpt, deze anekdote is decennialang in de familie voorbijgekomen als bewijs van hoe getormenteerd mijn vader na en vooral vanwege drie maanden huwelijk was geworden. We lachten er bij diverse gelegenheden hard om en geloofden stiekem dat er misschien wel iets van waarheid inzat. Tot ik vorige week via de familie-app en ter gelegenheid van de huwelijksdag die trouwfoto van weleer in mijn mobiel kreeg.

In 1950 was er al zoiets als Photoshop.