Ooit las ik over een journalist die enorm fan was van de groep The Band. Die journalist was in New York, precies op de dag dat die groep daar haar afscheidsconcert gaf – op een paar honderd meter afstand van waar de journalist in een hotelkamer zat te niksen. Hij hoorde er de dag daarna wat over. En sloeg zich voor zijn kop.

In De Nieuwe Revu stond ooit een reportage over Pinkpop. Ergens in de jaren zeventig was het en de journalist van dat weekblad had gehoord dat Mick Jagger ergens op het festivalterrein rondliep. Het hele verhaal ging over de zoektocht naar Jagger. En dat het niet lukte. Een fotograaf liep mee en schoot de ene plaat na de andere.

Twee dagen na Pinkpop werden de rolletjes ontwikkeld en daar was de foto: journalist en Jagger naast elkaar. De journalist kijkt op de foto naar links, Jagger staat rechts. Zelfs de fotograaf had niet in de gaten gehad dat hij de zanger van The Rolling Stones had vastgelegd, pal naast die verslaggever van De Nieuwe Revu.

Ik was afgelopen weekeinde in Dublin en daar was een megademonstratie voor een vrijere abortuswet. Terwijl het centrum tjokvol mensen stond die het debiel vinden dat Ierland de meest strenge abortuswet van het vrije westen heeft, zat ik in een bus. Ik hoorde pas over de demonstratie toen ik weer thuis was, in Nederland. Of het indrukwekkend was geweest, vroeg iemand me maandag op het werk.

‘Dublin?’

– ‘Ja, ook. Maar die demonstratie, bedoel ik. Het was nogal massaal, zag ik op het nieuws.’

‘Welke demonstratie?’

Toen drong het pas tot me door. Dat die chauffeur van onze hop-on en ook nog eens hop off-bus mopperde over de omleiding. Dat hij er ook niks aan kon doen dat het centrum vast zat vanwege een protestmars. En dat we hem dus niet moesten uitschelden, zoals blijkbaar iemand had gedaan. Dat hij maar gewoon zijn werk deed.

En dat er wel ergere dingen waren. Zoals dat buurmeisje van hem. Hij had haar gisteren in haar tuin gezien en daar was ze een gat aan het graven. ‘A very sad story’, waarschuwde de chauffeur. Haar goudvis was overleden en die moest begraven. ‘Is het gat niet erg groot voor een goudvis?’ had de hop on- en ook nog eens hop off-chauffeur gevraagd. Ze had geknikt. ‘De goudvis zit in jouw kat’, legde ze uit.

We stapten een paar haltes verder op uit en besloten tot een lunch in een knus restaurantje. Aan de muur hing een foto van Bono van U2. Die was ooit in dat restaurantje geweest. Maar niet nu. Wij bezoeken restaurants als Bono er net niet is, missen demonstraties op een steenworp afstand en we zouden Mick Jagger niet herkennen als we er naast stonden.