Een poos geleden bedacht ik een workshop voor welzijnswerkers over de Omgevingswet.

Ik gok dat na de vorige zin veel lezers zijn vertrokken. Welzijnsmensen hebben niks met de Omgevingswet en mensen die wat van die wet weten, hebben weinig met welzijn. Die workshop is er bij gebrek aan belangstelling dan ook nooit gekomen. Jammer. Want door de werelden van welzijn en Omgevingswet te combineren voorkomen we een hoop ellende. Ik ga u wat over die ellende vertellen.

De Omgevingswet vergroot de vrijheid van mensen, bedrijven en organisaties om hun omgeving naar eigen goeddunken in te richten. Gemeentelijke bestemmingsplannen maken plaats voor initiatiefzin. Wilt u ergens een bedrijfspand neerzetten? Zorg voor draagvlak en de gemeente legt u weinig strobreed in de weg. Behalve wat terechte randvoorwaarden die van doen hebben met natuur en duurzaamheid, mag er straks enorm veel.

Wat dat met welzijnswerk van doen heeft, vraagt u zich af. Geduld.

In de toenmalige gemeente Veghel, inmiddels opgegaan in Meierijstad, hebben ze er al wat mee geoefend. Het leidde tot de Noordkade. Zo’n complex had met de traditionele regelgeving slechts moeizaam kunnen worden ontwikkeld. Want hoe krijg je kunst, cultuur, winkels, een supermarkt en eettentjes nou gecombineerd met de daar omliggende bedrijven – ondernemingen die werden gekenmerkt door stank, herrie en gevaarlijke stoffen. De ondernemer die fors investeerde in de Noordkade ging het ritselen volgens de regels van de Omgevingswet. Al draagvlak creërend kreeg hij het voor elkaar dat gevaarlijke stoffen elders werden opgeslagen en dat geurproblemen werden opgelost. De kritiek van bedrijven in de buurt verstomde. ‘Amper zienswijzen’, aldus een gierend enthousiaste ambtenaar.

Wat dat met welzijnswerk van doen heeft, vraagt u zich nog een keer af. Bijna, lezer, bijna.

De ondernemer maakte al knedend en masserend van de Noordkade het tweede centrum van Veghel. Dat begrip ‘tweede centrum’ heb ik niet bedacht, ik kom het tegen op diverse websites waarin vakbladen en adviesbureaus opscheppen over het nieuwerwetse terrein en over de Omgevingswet. En het is waar: de Noordkade is het tweede centrum van Veghel. Het gaat nog steeds niet over welzijnswerk, maar we komen in de buurt.

Een dorp van 26.000 inwoners is natuurlijk veel te klein voor twee centra. Het kan niet anders of het succes van het ene centrum draagt bij aan de teloorgang van het andere.

Als de gemeente zeven stappen terugdoet en ondernemers met enorme zakken geld zonder tegenspraak een tweede centrum maken in een dorp dat daar veel te klein voor is, dan dienen de belangen van mensen met veel minder geld beschermd te worden. Het gaat daarbij niet alleen om de eigenaren van zieltogende winkels in dat eerste centrum, maar ook om mensen zonder bedrijf. In Veghel gebeurde dat niet. Dat is spijtig. Al die mensen moeten zich immers kunnen verdedigen tegen kapitaal, expansiedrift en brutaliteit. Al die mensen hebben welzijnswerkers nodig.

Gaat het aan het slot dan toch nog over welzijnswerkers. Beste welzijnswerkers, ga u als de drommel verdiepen in de Omgevingswet. In het eerste en nog enige centrum van Schijndel, Hoenderloo en Joure zijn ze u dankbaar.