Laat ik beginnen met een excuus. Ik beloofde u eind oktober een tweedelige serie over mijn auto en daar plakte ik begin december brutaal deel 3 aan vast. Ik beloofde toen dat het met dat derde deel echt klaar was.

Maar toen had ik de parkassist nog niet gebruikt. En dus is hier deel 4. ‘Laatste deel’, wil ik eraan toevoegen. Maar dat durf ik niet. Mijn auto doet nu eenmaal gekke dingen en die moet ik uit therapeutisch oogpunt met u delen. Dat helpt me bij verwerking en acceptatie. Ik hoop en vertrouw op uw begrip.

Gisteravond reed ik van Schijndel naar Sint-Oedenrode en halverwege de reis liet mijn auto me via een ietwat dwingende tekst op een scherm weten dat ik mijn handen aan het stuur moet houden. Mijn handen rusten op dat moment op het stuur, maar het kan natuurlijk nooit kwaad om me eraan te herinneren. ‘Poets tweemaal daags uw tanden’, had er ook kunnen staan.

Mogelijk dat de aanwijzing verband houdt met het feit dat ik daar op de N637 iets te veel het midden van de weg opzocht. Dan verandert een groen streepje op het scherm in een geel streepje. O wee als ik dan niet meer rechts ga rijden. ‘Rij in het midden van de rijstrook’, lees ik dan op dat scherm. Een onnodig bevel, want mijn auto stuurt dan zelf al die kant op.

Dit was allemaal na de parkassist.

Ik heb eerder die dag een afspraak bij Grasso in Den Bosch – en ja, ik weet ook wel dat dit bedrijf niet meer bestaat, maar je kunt er nog altijd afspraken maken en mensen in kekke kantoortuinen de hand schudden – en daar bij Grasso is het schier onmogelijk een auto te parkeren. Parkeerplaatsen zijn er doorgaans voor vergunningshouders of bezet.

Gelukkig is er één plekje vrij aan de Parallelweg. Een piepklein plekje. Zo piepklein, dat ik me afvraag hoe ik daar zonder brokken mijn auto tussen twee andere wagens kan wurmen. Het antwoord: ‘Natuurlijk kun je dat Laurens, want jij hebt parkassist!’

Kwestie van een knopje indrukken. Of ik rem, gaspedaal en stuur maar wil loslaten, laat mijn auto me weten. De auto neemt het vanaf hier over, niet mee bemoeien Laurens.

De manoeuvres van mijn auto vind ik nogal bijzonder. Maar wie ben ik om het beter te weten dan mijn computer op wielen? En zo kijk ik ietwat verbouwereerd toe hoe het stuur en dus ook de auto richtingen in draait die ik niet verwacht. Om uiteindelijk tot stilstand te komen. De auto is geparkeerd, lees ik op dat scherm.

Ik stap uit en zie hoe alle auto’s in de lengterichting zijn geparkeerd, behalve de mijne. Die staat overdwars, de neus op het wegdek.