Wie mij een beetje kent, weet dat ik slecht ben met Nieuwe Dingen. Nieuwe mensen zijn doorgaans geen probleem – ik heb met groot enthousiasme de ene na de andere mogelijke schoondochter ontvangen en in mijn armen gesloten. Waarna ik weer net zo gemakkelijk enthousiast was op de volgende die voorbijkwam.

Waarbij het voor mij, mijn kinderen en mijn schoondochters (in die volgorde) wel fijn is dat ik inmiddels geen nieuwkomers hoef te verwelkomen.

Maar met dingen is het anders. Laptop, telefoon, internetabonnement, afstandsbediening televisie – het is steevast paniek, gedoe, gemopper, hulp inroepen en daarna alsnog dezelfde riedel van paniek, gedoe enzovoort. Tot er plots routine is en ik alles snap.

Bijna alles. Mijn vorige auto was vier jaar bij me en drie maanden voor de inruil ontdekte een zoon dat die wagen van het slot gaat als de sleutel dicht in de buurt is. ‘Je hoeft dus niet op het knopje te drukken om het portier van het slot te halen. Of wist je dat al?’

Nee, natuurlijk wist ik dat niet.

Dan stel ik u nu voor aan mijn nieuwe auto. Lezer, dit is VW ID-3. VW ID-3, dit is Lezer.

VW ID-3 is mijn nieuwste Nieuwe Ding. Anders dan mijn vorige auto is dat een automaat. En anders dan de vorige auto mag ik daar niet mee tanken. In plaats daarvan moet ik hem opladen. En dan zijn er nog de toeters en de bellen. Mijn god, wat heeft die auto een hoop buttons, knopjes, touchscreen-dingen en andere zaken om van in de war te raken.

Vandaag en overmorgen volgen hier de ervaringen van de afgelopen twee weken. Zo lang heb ik die auto. Twee weken en iets meer dan duizend kilometer.

De eerste rit gaf al gedoe. Ze wilde niet starten (Ja, ze – de auto praat met me met een vrouwenstem en dus is het een she/her). Hoe ik ook op de starknop drukte – er gebeurde niks. Tot ik ontdekte dat het gebrek aan motorgeluid niet betekent dat ze stuk is. Elektrische auto’s maken geen motorgeluid. Dat hoort zo, Lezer. Niks aan de hand.

Het stond alleen niet in het boekje.

Overmorgen gaat het verder.