Ik heb een bobbel. Een paar dagen geleden werd ik ermee wakker. Een harde bobbel op mijn rechter wijsvinger. Of beter: een knobbel. ‘Mijn bot groeit ineens scheef’, was de snelle diagnose die ik met vrouw en dochter deelde. Nadat zij er schouderophalend op reageerden, raadpleegde ik het internet. De zoekwoorden knobbel en vinger brachten me bij Thuisarts.nl.

Thuisarts.nl heeft altijd spreekuur.

Ik las wat die knobbel inhoudt en begrijp nog steeds niet dat ik vervolgens gewoon ben ga werken. Iets met een overlevingsmodus of zo, denk ik. Of dat het ergens toch niet helemaal doordringt. Je wilt er niet aan, stopt het weg – wetend dat het uiteindelijk als een trauma keihard terugkomt.

Ik heb een ganglion. Of, in mijn eigen versie: ik lijd aan ganglion. Een gebroken been in het gips zie je van verre, mijn uitstulping op een van mijn tien vingers valt amper op. Zoals ik de afgelopen dagen zei tegen de slechts 27 mensen aan wie ik de knobbel toonde: ik loop er liever niet mee te koop.

Een ganglion is, aldus Thuisarts.nl, een uitstulping van de peesschede. Of van het kapsel van een gewricht. Ik heb dus een knobbel, een schede en mijn gewrichten hebben eigen kapsels.

Het is allemaal nogal wat om te bevatten.

Het meest schokkende moest Thuisarts.nl me toen nog vertellen: de helft van de ganglions verdwijnt niet vanzelf. Op de site stond het wat omfloerster – dat de helft vanzelf verdwijnt. Maar u en ik weten dat er dus ook een andere helft is.

En toen moest dit nog komen: ‘Het kan geen kwaad’. Kwaad kan het dus niet, maar wat kan het wél? Of deze zin: ‘Meestal geeft een ganglion geen klachten’. Geen idee wat het dan wel geeft. En nog eens wat: hoe vaak is meestal? Verder laat de thuisarts weten dat het heel soms in de weg kan zitten bij bepaalde bewegingen. Geen idee welke bewegingen. Ik heb nog nergens last van, maar besloot voor de zekerheid om maar niet meer te bewegen.

U begrijpt: veel vragen, veel onzekerheden en veel onrust. Een goede vriendin adviseerde me om met een dik boek keihard op de ganglion te slaan. Dan zou het wel afgelopen zijn.

We kunnen mensen naar de maan sturen en direct skypen met iemand in Nieuw-Zeeland, maar voor een mysterieuze knobbel op mijn vinger is de enige remedie een klap met een dik boek.

Dit moeten we als samenleving niet willen.

Ganglion moet sowieso uit de anonimiteit. Al die mensen die thuis krampachtig niet aan het bewegen zijn, ze verdienen een stem. We moeten ze een gezicht geven. De schaamte moet weg. En er moet onderzoek komen. Onderzoek dat leidt tot verlichting, een remedie misschien zelfs. Of anders het recht op gratis dikke boeken voor alle patiënten.

Ik kan u melden dat ik bezig ben met de oprichting van een lotgenotengroep en mogelijk een patiëntenvereniging. Sowieso komt er een avondvullend televisieprogramma met gironummer op NPO, RTL en/of SBS. Ali B. heeft al toegezegd. De gebarentolken van het kabinet zingen een lied.