Soms komt een televisieprogramma te laat. Of wordt het niet gezien door mensen die het toch echt zouden moeten zien. Landschip had, potjandorie, moeten kijken naar ‘To Stay Alive – A Method’. Dat programma is zowat gemaakt voor Landschip, maar toen het gisteravond op tv kwam – toen was hij al dood.

Misschien had Landschip geeneens televisie.

Wij hadden vroeger in Venray een melkboer en die ging door het leven als Toon Pap. Ooit vroeg mijn vader wat zijn echte naam was. ‘Ik heet Toon Pap’, zei de melkboer, ‘maor ik schrief mien iege as Jacobs’. Landschip heette echt Landschip, maar voor de burgerlijke stand was hij Stan de Sitter. Van die naam wilde hij niks weten, schreef hij ooit op Facebook. Iets met zijn vader. Maar Facebook wil weer niks weten van echte namen en doet alleen aan namen die onze ouders ons meegaven. En dus moest Landschip zijn naam wijzigen. Hij vond het vreselijk.

Landschip was kunstschilder en deed vooral in portretten. Zijn productie was onwaarschijnlijk hoog, er waren dagen dat er wel drie werken voorbij kwamen via Facebook. Het waren zonder uitzondering persoonlijke bekenden die hij schilderde. Steevast in zwart en grijs en als ze bijna klaar waren, dan – kladatsj! – smeerde hij er vegen in rood of blauw overheen. Met daarna zijn eigengereide handtekening – iets met hoekige lijnen.

Een Landschip haal je er zo uit.

Op zijn website presenteerde hij ze gratis en vast niet voor niks. Ergens anders op zijn website lees ik over zijn portretten. ‘Mensen zijn hoofden’, heet de pagina. Hij schrijft: ‘Gehinderde hoofden vooral. Verder zijn er gelukkig koffie, wijn, tabak en een hond. En pizza’s, dat natuurlijk ook’.

Dankzij Landschap ben ik een paar keer week oneliners gaan maken. Voor wie geen idee heeft waar ik het over heb: ik maak met een oude versie van het programma Paint tekeningen en dat doe ik met een muis. Ik vind het leuk het mezelf moeilijk te maken: zodra ik de muis loslaat, mag ik niet verder gaan met de tekening. Vandaar de naam oneliners. En als de tekening klaar is, ga ik met Paint inkleuren.

Het duurde even voor ik de slag te pakken had, maar toen mijn eigen kinderen nog hoofdschuddend lieten weten dat ik deze probeersels toch vooral voor mezelf moest houden – toen kwamen er al de eerste likes van Landschip. Eerst zo nu en dan en na een poosje regelmatig. Zodra ik een tekening plaatste, al was het om half twee ’s nachts – hupsakee, daar was Landschip met zijn opgestoken duim.

Een echte kunstschilder, waar ik tegenop keek, gaf likes aan mijn krabbels.

Gisteren was dan het programma op televisie wat voor hem gemaakt was. Of had kunnen zijn. Want ‘To Stay Alive’ is gemaakt voor mensen die creatief, tegendraads en bovenal onaangepast zijn. Mensen die zich om die eigenschappen maar moeilijk staande kunnen houden en regelmatig flirten met gedachten over zelfmoord. Iggy Pop stelt de kijker voor aan dat soort mensen en de sombere, onaangepasten kijkers krijgen daar hoop van. Niet omdat het leven ineens vrolijk wordt, maar omdat ze zien dat ze zonder hun lijden niet van die mooie dingen kunnen maken.

Ik vraag me af hoe het nou verder moet met zijn hond. En met mijn oneliners.