‘Sorry. Uw auto is nog niet klaar.’ Ik begrijp de meneer aan de andere kant van de lijn prima. Mijn auto was al klaar toen de fabriek van Volkswagen hem af had, maar meneer bedoelt dat de reparatie van die wagen nog niet klaar is. De door dat bedrijf zelf bedachte deadline van vandaag, vrijdag, is niet gehaald.

‘Er moest ineens iemand naar het ziekenhuis en die komt volgende week pas terug.’ Ik zeg dat ik het begrijp en dat ik me prima red met de ter beschikking gestelde huur- of leenauto (geen idee eigenlijk), maar daar aan de andere kant van de lijn vindt meneer zijn verklaring nog niet overtuigend genoeg.

‘En dan hebben we er hier nog eentje, die hadden we niet in de gaten.’

Achter zo’n zin gaat een uitgebreide gedachtegang schuil. Mijn eerste gedachte is dat meneer aan de andere kant vandaag tussen de rekken met onderdelen plots een monteur ontdekte waarvan het bestaan nog niet bekend was. Dat kan het niet zijn, want zo’n verstekeling had mooi mijn auto kunnen repareren.  Optie twee: ‘We dachten dat die ene gediplomeerd automonteur is, tot hij aan uw auto begon. Wat blijkt: hij is hersenchirurg. Daar hebben we dus niks aan.’

Ik houd het bij het feit dat die ene op vakantie is en dat iemand vergeten is het op het op het fysieke of digitale planbord vast te leggen.

Mensen zeggen slechts zelden wat ze bedoelen en dat is net zo zelden een probleem. Iedereen snapt dat ‘Ik sta er dubbel in’ betekent dat de spreker gemengde gevoelens koestert. Zoals ook ieder begrijpt dat iemand die ‘ballen in de lucht houdt’ met verschillende dingen tegelijk bezig is en dat ‘je ding doen’ niks meer is dan doen waar je goed bent.

Gisteren schoof ik aan bij een vergadering van een raadscommissie en besloot de voorzitter het publiek erop te wijzen dat er regels gelden. Dat de debatterende politici niet onder druk mogen worden gezet door toeschouwers die applaudisseren of boe roepen. De voorzitter wilde zeggen dat hij op zo’n moment moet ingrijpen.

‘U mag dus niet gaan juichen, maar dat zal wel niet nodig zijn.’