Mijn moeder was al wat dagen dood en zelfs gecremeerd, toen ik ontdekte dat we waren vergeten mijn vader uit te nodigen voor de uitvaart. Ik verklap nu alvast dat die vorige zin over een droom gaat – het is zo flauw als iemand alinea’s lang bizarre dingen met lezers deelt om daarna te bekennen dat het allemaal niet echt waar is. Ik droomde dus dat mijn broer, zussen en ik waren vergeten mijn vader uit te nodigen. Wat een rare droom is, mijn vader overleed bijna zeventien jaar geleden.

Zo gaat dat in dromen.

In die droom besefte ik dat ik al die jaren ten onrechte had gedacht dat hij dood was, die vader van me. Ik sprong in de auto en reed naar het huis waar mijn moeder tot vier, vijf jaar geleden woonde. En daar deed hij de deur open. ‘Leuk dat je er bent’, zei mijn vader en ik liep achter hem aan de huiskamer in.

Waar mijn moeder rechtop in de bank zat.

‘Leuk?’, vroeg ze en ze keek boos. ‘Leuk? Vertel je zoon liever wat hij je aan heeft gedaan!’ Mijn vader sputterde nog even, maar vertelde me toen dat ik niet op zijn laatste verjaardag geweest. En trouwens ook niet op een hoop verjaardagen daarvoor.

‘Ik dacht dat je dood was’, zei ik en mijn vader vond dat een goede reden. Op dat moment drong het pas tot me door: die moeder van me, daar op de bank, die was toch ook dood?

De afgelopen weken werd me nogal eens gevraagd hoe het met me gaat, zo zonder moeder. Zonder ouders. Mijn antwoord is steeds hetzelfde. ‘Ze was al 94 en dementerend en dus kon iedereen in haar omgeving, ik incluis, rouw verwerken nog voor ze daadwerkelijk overleed.’ Dan wordt er steevast geknikt en gaat het over een mooie leeftijd en dat iedereen zo beter af is. In die gesprekken komt zo nu en dan mijn vader voorbij. Dat die al zo lang dood is. Zo nu en dan betrap ik me erop dat hij een vage herinnering lijkt.

Niet te lang bij stilstaan. Het leven gaat door. Er is veel werk te doen, de agenda is vol, dit weekeinde gaan we barbecueën, de auto moet nog gewassen en er is een hoop sport op televisie.

En mocht ik iets te rücksichtslos gedachten of gevoelens negeren, dan roept mijn moeder me ’s nachts wel tot de orde.