Met mijn kleindochters van zes en net vier wandelde ik langs het hertenpark. Dat is vanwege die naam een bijzonder park, want er is geen hert te zien. Wel emoes, kippen, walibi’s, alpaca’s en zo nu en dan eenden – die komen in tegenstelling tot de andere dieren vrijwillig langs en gaan net zo vrijwillig weer weg. Maar dus geen herten. Wel reeën en een ree lijkt wel wat op een hertenjong. Wat me ertoe bracht om zo’n dier aan te wijzen en tegen mijn kleindochters te zeggen: ‘Kijk, daar hebben we Bambi’.

Verbaasde blikken. ‘Bambi?’

De ouders van mijn kleinkinderen hebben een abonnement op streamingdienst Disney+ en op dat account mogen mijn vrouw en ik als een soort van freeriders meekijken. Wisten we allebei niet. Mijn oudste zoon, tevens vader van mijn kleinkinderen, klikte toen ik met zijn dochters thuiskwam wat met de afstandsbediening van de televisie en zo kwamen we in een menu terecht van klassieke Disney-tekenfilms. En ja hoor, daar was Bambi.

‘Ik weet niet of kinderen van nu nog onder de indruk zijn van zo’n oude tekenfilm’, zei mijn zoon.

‘Die film is nog ouder dan jij bent’, zei mijn vrouw tegen de zoon. En tegen mij: ‘Ouder nog dan jij bent’. ‘Dat ook weer niet’, zei ik. ‘Uit 1942’, zei een tekst op het tv-scherm.

‘Jeetje’, zei ik.

Eén van de andere kinderen herinnerde zich dat het een heel zielige en ook best enge film is. De vader van Bambi, de prins van het woud, wordt erin doodgeschoten. Of je dat kinderen van zes en net vier wel moet voorschotelen, vroegen enkele gezinsleden zich af.

Dat was voor mij het moment om het te hebben over de sprookjes die vanaf eind achttiende eeuw worden verteld. Over een wolf die de lieve oma van een nog liever meisje verorbert, over een heks die door twee kinderen in een oven wordt geduwd en zo op een gruwelijke wijze aan haar einde komt, over een prinses die als een Russische dissident met een appel vol Novitsjok wordt vergiftigd en over ouders die hun kinderen in een eng diep woud achterlaten, waarna die hummels met broodkruimels en steentjes de weg maar terug moeten zien te vinden.

Conclusie: we moesten maar eens minder flauw doen – kinderen kunnen tegen een stootje en zo niet, dan is het de hoogste tijd dat ze daar wel tegen kunnen.

Bambi, kom er maar in.

Niet dus. De prins van het woud zakt bij Disney+ in allerlei talen door zijn hoeven, maar niet in het Nederlands. Dan maar de nieuwste, levensechte versie van The Lion King. Bambi heet hier Simba, Stampertje en Bloempje heten Pumbaa en Timon en Feline is herdoopt tot Nala. Verder is het verhaal zo goed als identiek, inclusief een vader die wordt vermoord. Kleindochter van zes vond het inderdaad even eng en was opgelucht toen Simba het kwaad overwon. Die van vier besloot nog voor de dodelijke val van de leeuwenkoning in een ravijn met oma een spelletje te doen waarbij met een hengel ronddraaiende plastic visjes worden gevangen.

De visjes grijpen dankzij een motortje en batterijen in het uiteinde van het hengeltje, worden opgevist en op tafel gelegd. Daar gaan vissen bij gebrek aan water dood. Zeg maar alsof je een hert bent en wordt doodgeschoten, zoals je als koning van alle leeuwen in een ravijn wordt geduwd of als oma wordt opgevreten door een wolf.

Kleindochter van vier hield zich kranig.