4 jaar was ik en ik hoefde maar een kwaaltje te veinzen (‘Ik denk dat ik buikpijn ga krijgen, misschien’) of mijn moeder hield me thuis van de kleuterschool. Die in huize Van Voorst in die tijd – ik heb het over 1964 – bewaarschool werd genoemd.

Mijn moeder bewaarde haar kinderen liever zelf en dus werd ik nogal eens ziek gemeld.

Ik speelde tijdens zo’n ziekdagje ooit gezellig buiten en precies op dat moment wandelde kleuterjuf Schippers met de kinderen van haar en mijn klas voorbij. Ik was 4 jaar en voelde me betrapt.

Onzin natuurlijk, want niet ik besloot thuis te blijven, mijn moeder had dat bedacht. En ze had groot gelijk. Kleuters van 4 moeten spelen en doen dat bij voorkeur buiten schoolmuren en zonder schooljuffen.

U weet van mijn stukje van vorige week dat ik weer eens een boek lees. ‘De meeste mensen deugen’ van Rutger Bregman. De vorige week zat ik met Bregman in oorlogen vol pacifistische soldaten, nu ben ik op pagina 339 en slurp ik kennis op over de homo ludens, de spelende mens.

Ik lees in dat mooie boek dat kinderen alsmaar minder spelen en steeds meer tijd op school doorbrengen. En dat ze na schooltijd ook steeds drukker zijn met schoolverplichtingen – kinderen hebben nu meer huiswerk dan dertig jaar geleden. Scholieren hunkeren naar rapportcijfers en halen de schouders op voor schoolprojecten waar geen punt mee te verdienen is.

Ook erg: kinderen zijn steeds minder zonder volwassenen. Waar ze in de jaren zeventig nog zelf naar school wandelden, renden, huppelden en zo nu en dan fietsten, zijn het nu de ouders die hun kroost met de auto brengen en halen. De ouders zijn er ook graag bij als ze trainen op de sportclub.

Ik ken een studiekeuzeadviseur die me vertelde dat het godsonmogelijk is een gesprek met een kind te voeren zonder papa of mama erbij. Waarbij die papa of mama bij vragen aan zo’n kind graag optreedt als woordvoerder. ‘Wat hij leuk vindt, vraagt u? Dat zal ik u vertellen.’

Kinderen zijn alsmaar met volwassen, spelen steeds minder en al helemaal niet buiten. En voor vervelen, aangetoond noodzakelijk om tot creativiteit te komen, hebben ze sowieso geen tijd meer.

Allemaal gelezen in dat boek. Wat ik dus nog steeds niet uitheb. Er komen dus nog meer stukjes, vrees ik.

Meng dat boek met mijn herinneringen aan juffrouw Schippers die me betrapte als niet ziek en het resultaat is een nieuw inzicht. Nou ja, voor mij dan. Dat nieuwe inzicht is dat het gemopper over het lerarentekort wel wat minder kan. Dat het niet zo vreselijk is als scholen kleuters pas welkom kunnen heten als ze 5 jaar zijn in plaats van 4. Zoals het ook niet bezwaarlijk is dat weer andere scholen de vijfdaagse schoolweek inkorten tot vier dagen. Niet bezwaarlijk is te zwak uitgedrukt. Het is geweldig. Peuters en kleuters gaan zich weer vervelen en gaan weer spelen. En geen juffrouw Schippers om de thuisblijvers te betrappen.