Zul je zien. Heb je een hele berg inbussleutels, maar net niet nummer 8. Nummer 8 past in het schroefje dat ietwat los in de deurklink zit van de loopdeur van de garage. ‘Eerdaags staat hier iemand met een losse klink in de hand’, weet mijn vrouw. En zij heeft al fotolijstjes opgehangen en dus is het nu mijn beurt.

Ik heb heel veel inbussleutels, moet u weten. Ruim de helft ervan zijn van dezelfde dikte en die komen allemaal van Ikea. Ik heb ook dikkere. En dunnere. Maar niet nummer 8.

Bij Wiek hebben ze wel nummer 8. Wiek, dat is Wiek de Laat. Dat is een winkel en die winkel heet niet meer zo. ‘Voorheen Wiek de Laat’, staat er onder de nieuwe naam. Maar in de winkel tref ik achter de balie een meneer die er ook stond toen ‘Voorheen Wiek de Laat’ nog ‘Wiek de Laat’ heette.

De naamgever hoeft het gelukkig niet meer mee te maken, dat ook zijn levenswerk Voorheen is.

Ik zeg tegen de meneer dat ik het niet wist, van die nieuwe naam. En ik vraag of hij inbussleutels heeft. Die heeft hij. De meneer van Voorheen rijkt me een trosje aan. Dat trosje kost 21 euro. Ik zeg ‘Poeh’ en dat ik eigenlijk alleen nummer 8 nodig heb. Die heeft meneer Voorheen nog wel ergens liggen, achter de balie. Wat of dat kost, zo’n nummer 8 zonder de andere nummers.

‘Neem maar mee.’

Een forse steenworp verderop is de slagerij van Dennis van de Ven. Niet Voorheen Dennis van de Ven, want de winkel heet nog altijd hetzelfde als de helft van het duo Draadstaal. En Dennis staat daar nog steeds het vlees te snijden en hakken. Achter de balie staat een meisje en dat meisje is jarig. Daarom is er gratis ijs. En haar collega loopt graag met de box vol barbecuevlees en salades mee naar de auto.

Het is zaterdagmiddag. Ik heb een inbussleutel cadeau gekregen en kreeg een ijsje aangeboden. Ik ben in Schijndel.