Het nieuws moet in Wijbosch zijn ingeslagen als een bom. De mensen van de Bossche organisatie Ecobosch mogen van de gemeente geen dorpje bouwen op een weiland bij dat dorp. Ze lieten enkele weken geleden weten dat ze vanaf die uitvalsbasis de sociale cohesie in Wijbosch zouden gaan versterken.

Net wat Wijbosch nodig heeft.

In Wijbosch hebben ze dan wel hun eigen kermis, houden ze elk jaar een kampioenschap paalklimmen of -zitten (dat ben ik even kwijt), laten ze basisscholieren in de pauze heel gezellig spelen in het zicht van bewoners van een verpleeghuis, zorgen ze dat er in het dorpshuis zowat elke avond wat te doen is, hebben ze een actieve dorpsraad en ook nog eens een stichting die de natuur bij het dorp beschermt tegen alles en iedereen, ‘sharen’ ze het dorpsplein met de hele wereld, woont een geëngageerd en sympathiek raadscommissielid en is zowat iedereen druk met omzien naar elkaar – een groep dames en heren uit de grote stad die de sociale cohesie komt versterken, díe hadden ze nog niet.

En die groep komt dus niet.

En zo loopt Wijbosch ook Wim mis. Wim is van Ecobosch en staat in een van de laatste nieuwsbrieven van die club. Ik geef graag door wat hij over zichzelf met de lezer deelt en wat Wijbosch zo goed kan gebruiken – waarbij ik de naam Wim heb bedacht, want hij heet eigenlijk anders en ik denk dat Wim graag een beetje low profile blijft.

De naam Wijbosch is wel echt.

Wim stelt zich voor als ‘een doorlopend proces’. Niet vragen of Wim dat wat concreter wil maken, want Wim waarschuwt dat hij verder ‘een groot vraagstuk’ is. Soms denkt Wim dat Wim zijn lichaam is en dan weer denkt hij dat hij vooral zijn geest te is. Dat gepieker brengt hem ertoe dat hij zich afvraagt of er wel een ik is.

Wim denkt, dus Wim bestaat of niet.

Wim werkt drie dagen per week en dat doet hij ‘om te overleven in deze materialistisch ingestelde consumptiemaatschappij’. Daar heeft de materialistisch ingestelde consumptiemaatschappij vast niet van terug. En dan heeft die maatschappij nog niet gehoord wat de drive van Wim is. Dat is ‘mezelf ontwikkelen’ en dat heet volgens Wim ‘self-development’ en die drive is ook nog eens een passie. Niet zomaar een passie, maar eentje die ‘bovenaan mijn lijstje staat’ en waar hij ‘een deel van mijn vrije tijd’ aan besteedt. Wat logisch is, want dan doen doorlopende processen nu eenmaal.

Of het tot een boeiend gesprek van Wim met de Wijbosschenaren zou zijn gekomen, valt te bezien. Want Wim laat weten dat hij nog aan het ontdekken is hoe hij zichzelf wil uiten. Zijn zwijgzaamheid zou iemand uit Wijbosch kunnen verleiden om dan maar het woord te nemen. Om te vragen hoe Wim de sociale cohesie in het dorp op gaat krikken.

Niet doen. Niets vragen. Niets zeggen zelfs. Want, sluit Wim zijn tekst in de nieuwsbrief af: ‘Stilte vind ik fijn om naar te luisteren’.

Wijbosch loopt het allemaal mis.