‘Staat mijn presentatie klaar?’ Dat was de openingszin van een dame die afgelopen maandagavond een presentatie hield in een gemeentehuis, hier ergens in de regio. Over de jeugdhulp ging het die avond. Specifieker: over wat er is bereikt sinds de vorige presentatie, een jaar eerder op dezelfde locatie.

Bij die eerste bijeenkomst moest er nog een hoop worden verbeterd, bekenden diverse sprekers. Er ging toen behoorlijk wat tijd overheen voor die boodschap overkwam – PowerPoints startten niet op en de microfoons of luidsprekers verzaakten.

Een jaar later gaat het met die jeugdhulp in mijn regio een stuk beter. Nou nog met de presentaties van de mensen die dat mochten vertellen.

‘Staat mijn presentatie klaar?’ Als iemand dat als openingszin kiest, dan weet je als toeschouwer: de spreekster heeft zich over die vraag, tot ze voor haar gehoor stond, geen moment bekommerd. Die dame heeft schijt aan haar publiek.

Ze was van een deelsessie en die deelsessie kwam na de plenaire opening. Het vorig jaar ging er juist bij dat gezamenlijk begin van alles mis en dus had de dagvoorzitter dit keer besloten om een paar keer in haar microfoon te blazen en er met een vinger tegen te tikken – blijkbaar zijn dat betere manieren om te controleren of het geluid het doet dan ‘Goedenavond’ in de microfoon zeggen. Of het ding een paar minuten voor aanvang te testen.

De microfoon deed het. Maar daarna ging het alsnog mis. Er werd door een jongeman achter een laptop getikt en geklikt en het resultaat daarvan was voor iedereen te zien op een groot beeldscherm. We zagen het logo van YouTube en de still van een filmpje. De jongeman drukte op het driehoekje van play en verdomd, er was beweging. Nu nog geluid. De jongeman klikte het filmpje weg, opende weer, klikte weer weg en tikte wat binnen het programma Instellingen. We mochten het allemaal volgen.

De dagvoorzitter greep kordaat in, want blies weer in haar microfoon. Daarna vroeg ze een wethouder naar voren te komen voor een kort interview. Ik weet niet precies wat de man allemaal vertelde, want werd nogal afgeleid door wat er ondertussen op het beeldscherm gebeurde. Een plaatje van een luidspreker met een kruis er door. Zou de jongeman het zien? Ja, hij zag het. Maar nog steeds geen geluid. De cursor ging naar de rechter benedenhoek en alle ogen in de zaal gingen mee naar die hoek. Het scherm werd felblauw. Wat nogal detoneerde bij het net wat lichtere blauw van het pak van de wethouder. Jammer. ‘No connection’, las de zaal.

Geen speld tussen te krijgen.

Een paar dagen eerder had ik nog in een zaaltje in een ander gemeentehuis gezeten en daar zag ik hoe een dame binnen het tekstverwerkingsprogramma Word een PowerPoint-presentatie probeerde te openen. Dat was vlak voor een andere spreker de knop ‘Diavoorstelling weergeven’ niet kon vinden.

Is het nou zo moeilijk om respect te tonen voor het publiek en een presentatie dus ook op technisch gebied voor te bereiden? Om de hulp in te roepen van dat spreekwoordelijke neefje van 14 dat er wél verstand van heeft? En een paar uur voor aanvang alles nog eens te testen?

Ja, dat is blijkbaar moeilijk.

Het filmpje kreeg de jongeman tijdens die bijeenkomst over de jeugdhulp niet meer aan de praat. Maar hij bleef het wel proberen, het hele interview met de wethouder lang. Ik keek naar de wethouder, zag zijn lippen bewegen en vergat te luisteren. Want ik kon alleen maar kijken naar zijn voorhoofd. Met daarover de geprojecteerde tekst: ‘Waarschuw uw systeembeheerder.’