Onderweg van Leuven naar huis, besluiten we tot een tussenstop in Mechelen. Waar we het enorm treffen. De zon schijnt nog even, het centrum is prachtig en er is ook nog een speeldag. Ik schiet mijn mobiel vol foto’s, want de organisatoren van het jaarlijkse springkussenfestijn in mijn dorp moeten dit zien. Niks opgebolde plastic kastelen in schreeuwerige kermiskleuren, maar houten zeepkisten van restanten van oude meubels en een blote-voeten-route – kleuters ervaren er hoe het is te lopen op gras, zand, kiezels en stukjes boombast.

Kleuters vinden kiezels niet leuk. Dat is fijn, des te fijner vinden ze daarna het rulle zand.

Op de Grote Markt komen we terecht in een roofvogelshow. Die shows staan nogal ter discussie; de Nederlandse Vogelbescherming vindt dat roofvogels niet in gevangenschap horen. De organisatie roept mensen op om weg te blijven bij shows waar ‘een vogel in gevangenschap, omringd door mensen, verplicht een kunstje opvoert in ruil voor eten’.

Maar dat lees ik pas na vijven, alweer thuis.

Niet alleen de Vogelbescherming vindt zo’n show maar niks, Savros moet er ook niks van hebben. Savros is een valk of een arend – in ons gezelschap zijn de meningen verdeeld over wat valkenier Andy Vergalle nou over de vogel zei. De vogel besluit tijdens de Mechelse show dat Andy de pot op kan. Hij vliegt wat rondjes over het eeuwenoude plein en strijkt neer op een namaak palmboom, daar geplaatst door de eigenaren van ‘Coconut Climb’ – kinderen kunnen erin klimmen.

Of dat klimmen nog wel door kan gaan, vraagt de kokosnotenboombaas bezorgd aan Andy. ‘Die vogel doet de kinderen toch niks?’ Nee hoor. Savros heeft pas nog gegeten.

Dat blijkt dus het probleem. Want hoe Andy ook wappert met stukjes vlees, arend of valk Savros piekert er niet over. Stoïcijns zit hij daar in de top van de nepboom. En verbeelden we het ons nou, of draait Savros zich steeds weg van Andy – als de valkenier links van de boom staat, kijkt Savros naar rechts. En andersom. We kijken het een tijdje aan en besluiten dat het nu toch echt tijd wordt voor de Sint-Romboutskathedraal. Die staat namelijk op de Werelderfgoedlijst van Unesco, moet u weten.

Een uur of anderhalf later, komen we Andy in een van de zijstraten van de Grote Markt tegen. Met een vernuftig ogend apparaatje peilt hij waar Savros ergens uithangt. Andy gebaart met zijn handen een driehoek in de lucht en vertelt dat de vogel daar ergens is – in die driehoek van honderd bij honderd bij honderd meter. Of hij een chip heeft, vragen we. Ja, dat heeft Savros. En een zendertje.

‘Als hij honger krijgt, dan zal hij wel komen’, zegt Andy meer tegen zichzelf dan tegen ons. ‘We vertrekken pas met de crew als Savros terug is. Al wordt het vijf uur.’ We kijken omhoog, maar wat we ook zien, geen valk. Of arend. Alleen donkere wolken. Tijd om naar huis te gaan.

‘We hebben de wolken meegenomen naar Nederland’, zegt mijn vrouw als we onze auto voor ons huis parkeren. Het is rond vijven. Ik stap uit, kijk omhoog en zie dat ze gelijk heeft. Regen dreigt.

‘Kijk, een valk’, wijs ik. Wat natuurlijk niet waar is. Zoals het ook geen arend is. Het is een merel. Een vrije merel.