Lichamelijke beperkingen en armoede gaan eigenlijk niet samen. En toch zoeken ze elkaar steeds weer op.

H. weet er alles van. Al haar ledematen doen pijn, zeker op een regenachtige dag als vandaag, en ze heeft ook nog eens geen cent te makken. De combinatie is lastig: als armen en benen vertikken om te doen wat ze moeten doen, dan is het ondoenlijk om al dat gratis eten van de voedselbank in volle tassen naar huis te zeulen.

En zo vond ik me vanmiddag namens H. terug bij de voedselbank in Den Bosch. Het was er druk, maar H. vertelde me dat het drukker had kunnen zijn. Voor sommige mensen is de voedselbank te ver weg. Ga er maar aanstaan met wél drie kinderen, maar géén auto. Eén tas achterop de bagagedrager en twee tassen aan het stuur. En dan van Kruiskamp naar de oostkant van Rosmalen of naar Engelen slingeren.

Ik was vanmiddag aangenaam verrast door het groot aantal vrijwilligers, die stuk voor stuk overliepen van vriendelijkheid. En dan het aanbod van eten! Natuurlijk is het schandalig dat solidariteit plaats heeft gemaakt voor liefdadigheid, maar toch: mijn mond viel open van de grote hoeveelheid verse groenten en fruit, Franse kaasjes zelfs en vlees. Of ik nog zin had in avocado’s, de krant van vandaag wilde hebben en o ja – hier heeft u een t-bone steak. Jammer dat er geen waspoeder werd uitgedeeld, want dat is een rib uit het lijf van menig voedselbankklant.

H. vertelde me dat het niet meevalt om iemand te vinden om namens haar eten te gaan halen. ‘Ik schaam me kapot als ik daar naar binnen moet’, krijgt ze nogal eens te horen. Ik beloofde daar geen last van te hebben. Wie enorm rijk is, díe moet zich schamen, zei ik ferm. Tot ik recht in de ogen keek van één van de vrijwilligers. Een bekende. Zou hij nu denken dat ik..? Ik trok haastig het pasje met foto van H. uit de binnenzak van mijn colbert. ‘Ik kom namens deze dame.’ Zo voelde Petrus zich dus toen de haan drie keer kraaide.

Ik had er bij die ongemakkelijke ontmoeting met die vrijwilliger al veertig minuten wachten opzitten. Dat heeft onder meer een praktische oorzaak: het is er poepdruk en dat komt omdat er maar één uitgiftepunt in de hele gemeente is. Een voorstel om in wijkcentra ook voedsel uit te delen, is door voorzitter Ellen Pauel van de voedselbank afgewezen. Iets met de Warenwet.

Maar ook vanwege een andere, meer principiële, oorzaak van het wachten. De klanten van de voedselbank moeten al wachtend met elkaar babbelen. ‘Dat is belangrijk’, besloot Pauel onlangs tijdens een debat voor de klanten van haar bank. Kijk, daar heb ik als betalende klant van Jumbo en Albert Heijn dus mooi geen last van. Geen bedrijfsleider daar die me verplicht om eerst drie kwartier met andere klanten te praten voor ik mijn winkelwagen volgooi. Hij moest op het idee komen. Ik zou hem dreigen over te stappen naar een concurrent.

Zo’n dreigement zal bij Pauel vast weinig indruk maken.