Iedereen is er van ontdaan en ik hoor vandaag graag bij iedereen. Ik heb het dus over het vliegtuig, naar beneden gehaald door slordig in de lucht schietende malloten die oorlogje spelen een aardig tijdverdrijf vinden. Ik vind het gruwelijk.

Dan weet u dat.

Youp van ’t Hek schreef er een, vandaag gepubliceerde, column over. Hij zit momenteel in Frankrijk er daar heeft iedereen het nieuws ook gehoord en hangt er ondanks dat geen vlag halfstok. Want Frankrijk. Wij gaan wel halfstok, want 192 Nederlanders.

Ik hoef nog geen twintig kilometer te rijden om in een dorp te komen waar twee gezinnen er ineens niet meer zijn. Met dank aan infantiele lieden die hebben gefantaseerd dat de lucht boven hun regio van hen is. En dat ze niet bij het land horen waar ze bij horen. Ik snap het. Maar ik begrijp het niet. En ik heb ook geen zin om het te begrijpen.

De mensen die twitteren dat het daar in Gaza ook erg is hebben gelijk. Maar zo gaat dat met nieuws. Ik las gisteren op een lokale nieuwssite dat een medewerkster van een kinderdagverblijf in ‘s-Hertogenbosch haar baan kwijtraakte omdat ze dingen deed die niet deugen. In Poppel zullen ze er nooit wat over horen.

Ik leerde vroeger tijdens mijn cursus Journalistiek (LOI, 500 gulden) dat het geen nieuws is als iemand fietst. Behalve als het de majesteit is. Of als de fietser zich laat aanrijden en dood neervalt. Wat dan weer alleen nieuws is in de eigen regio. Als er drie fietsers tegelijkertijd dood worden gereden is het nieuws in het hele land. Maar weer niet in het buurland. Of u zich druk maakt om een gebeurtenis houdt nu eenmaal verband met afstand, met de mate waarin het afwijkt van wat gebruikelijk is, met het belang van het bericht, de gevolgen daarvan en de omvang. Dat is niet onrechtvaardig, hoe verderfelijk de schurkenstreken van het Israëlisch regime in Gaza ook zijn.

Van ’t Hek schrijft dat er in zijn jeugd net zo veel geweld was als nu. Dat is niet waar. Er is minder geweld. We mogen en moeten ons druk maken over oorlogen, maar heus waar: er is steeds minder oorlog in de wereld. Dat lijkt slecht nieuws voor mensen die er hun bestaansrecht op Twitter en Facebook aan hebben ontleend om te jammeren dat de wereld naar de kloten gaat.

De wereld gaat niet naar de kloten.

Er is steeds minder honger, steeds minder oorlog, oorlogen maken steeds minder slachtoffers en zelfs de natuur knapt wereldwijd aardig op – het gaat eigenlijk best lekker met de wereld. En inderdaad, het gaat nog lang niet lekker genoeg. Blijven praten en schrijven dus over het broeikaseffect, het dreigende uitsterven van olifanten en leeuwen (wist u misschien nog niet, maar het gaat hondsberoerd met de leeuwen), Zuid-Sudan, werkloosheid, kinderarbeid, Lampedusa, Gaza en achterlijke separatisten. Want het is juist de verbolgenheid van de wereld, van u en mij dus, die er voor zorgt dat het steeds beter gaat.

U en ik, we doen het zo beroerd nog niet.