Moeders hebben het gemakkelijk. Hun kinderen groeiden in hun lijven en daarmee was er als vanzelf en, tijdens de zwangerschap ook letterlijk, een sterke band. Werden die kinderen als vanzelf moederskindjes.

Van vaders wordt verwacht dat ze net zo’n hechte band hebben met hun kind als de moeder die heeft. De moeder kreeg die band in de schoot geworpen. Ik heb drie zonen en één dochter en er groeide er geen eentje in me. Ik verwekte ze en dat was in vergelijking met de zwangerschap natuurlijk een klusje van niks. Over zwangerschappen kunnen en mogen moeders uitgebreide verhalen vertellen, de verwekking komt er bekaaider af. Stel u voor dat moeder eerst vertelt hoe ze die zware negen maanden meteen vergat toen ze haar kind in de armen had. En dat daarna papa bedenkt om iets soortgelijks te vertellen over de verwekking. ‘Je vergeet het voorspel meteen zodra…’

Niet doen.

De foto’s en video’s van hun moeder met de alsmaar boller wordende buik – ja, die willen de kinderen best zien. Zoals ze de verhalen over de bevalling ook graag voor de zoveelste keer willen horen. Moederverhalen zijn het.

Wat ook niet helpt, is die rare, typische Nederlandse gewoonte. Dat de vaders doorgaans fulltime werken en de moeders net zo doorgaans in deeltijd thuis zijn met kroost. Die toch al sterke band met mama wordt er alsmaar sterker door.

Dat kinderen van hun moeder houden, dat was en is voor die moeders dus een fluitje van een cent. Dat ze vader ook wel zien zitten, dat is het resultaat van keihard werken. Van opboksen tegen navelstrengen, borsten met melk en kraambedden.

Beste moeders, of u maar niet te nadrukkelijk wilt opscheppen over de warme band die u met uw zonen en dochters heeft. Beste vaders, of u maar apetrots wilt zijn op de bijna net zo warme band die u heeft met uw kinderen.