Met dank aan jongste zus, zonder wie ik het album niet had gekend: ‘Hot August Night’ is zo ongeveer de mooiste live-elpee ooit opgenomen. Jongste zus was eerst van de Osmonds en toen ze ouder werd en uiteindelijk smaak kreeg, stapte ze over op Neil Diamond. Daarna ging het met de keuze voor Bon Jovi alsnog mis, maar dat komt omdat ze toen al uit huis was. U snapt: ik had er toen geen grip meer op.

Neil Diamond hield gisteren op met zingen. Want Parkinson. Of, zoals iemand met een overenthousiaste autocorrectie me via Facebook per abuis liet weten: ‘Neil Diamond heeft lariksen’.

Hij zal er zelf nooit heel veel last van hebben gehad, maar mijn relatie met Neil Diamond was nogal moeilijk. Ik vond bijna alles mooi wat hij schreef en zong, toen ik een jaar of achttien was – maar tegelijkertijd vond ik hem nogal van effectbejag en opzichtig hunkeren naar hits. Anders gezegd: Neil Diamond was te commercieel voor iemand die stinkend zijn best deed links te zijn.

Dat hij in 1978 meedeed aan het afscheidsconcert van The Band, dat was een gruwel voor zelfbenoemde geëngageerde linkserikken. Een beetje alsof Harry Mulisch aan Carry Slee vroeg om zijn boeken te redigeren. Of dat iemand Marjolijn Bastin in één adem noemt met Vincent van Gogh.

Neil Diamond had daar bij The Band als enige op het podium een pak aan. Lichtblauw, ook dat nog.

En zo werd de zanger en liedjesschrijver voor mij een guilty pleasure, zoals dat inmiddels heet. Stiekem mooi. Zo’n duet met Barbra Streisand was gemakzuchtig gekwijl en ‘Red, red wine’ is zelfs niet om aan te horen, maar de laatste kant van ‘Hot August Night’ – die is schitterend.

Mijn zus bekende zo halverwege de jaren zeventig ooit aan haar verkering, nu al heel lang echtgenoot, dat ze van die dubbelelpee vooral ‘You’ll be a woman soon’ erg mooi vond. ‘Dat geeft je hoop’, grapte ik toen.

Zelf was ik meer van ‘Brother Love’s Travelling Salvation Show’. Als u dat niet kent, trek die elpee van Spotify en scroll door naar de laatste nummers. Als u daarmee klaar bent, mag u door naar de elpee ‘Jonathan Livingston Seagull’. De film waarvoor de plaat is gemaakt flopte, maar de elpee was goed voor een Grammy. Luister en vraag u met mij af: is dit nou kunst of kitsch?