Ze zijn met zijn zessen en de zanger weigerde halverwege het optreden een aangereikt pilsje. En toch heten ze Trio Bier. Ik kende ze niet en werd afgelopen zaterdag meegesleurd naar een optreden van hen in Amsterdam.

Co sleurde me mee. Co, die toch echt een intelligente man is en geen beroerde smaak heeft, nam me mee naar een groep met een naam die associaties oproept aan Oktoberfesten, carnaval en polonaises. Ik ging, bedacht ik vooraf, nog liever naar de heren van het zie-ons-eens-doen-alsof-we-iets-te-melden-hebben-en-kunst-maken-groepje. De heren van Blǿf dus, die Spanje als besluit nemen.

Maar tjonge, wat pakte dat anders uit.

Trio Bier treedt elke maand op in een intiem en charmant zaaltje aan een water ergens in Amsterdam. Er is geen entree, de bandleden gaan ergens aan het eind rond met een hoed. En steeds zijn er niet vooraf aangekondigde optredens van collega-muzikanten. Vorige maand was Thé Lau er en die deed liedjes van Dylan. Was ik dus niet bij. Dit keer moest ik het doen met de Raggende Mannen en die zongen over poep in je hoofd. Maar dat gaf niks. Zoals het ook niet gaf dat zanger Bob Fosko te blij was met het voor de hand liggende ontwerp van zijn nieuwste elpee, misplaatst trots getoond aan het publiek. Dat hij de afkeuring van het publiek niet opmerkte, was fijn voor de zanger. Ik gun Fosko immers een genoeglijke avond en die had ie.

Dat hadden wij, die daar aan de kade stonden te deinen, ook. Want tjonge, wat gaan die mondharmonica, accordeon, saxofoon en zang van Trio Bier harten verscheurend door mergen en benen. Prachtig. Spinvis ontmoet Rowwen Hèze. Zoiets. Maar ook weer niet.

Voor Co was het allemaal de gewoonste zaak van de wereld. Want Co is er zowat altijd bij als Trio Bier zingt en speelt. Toen we het zaaltje binnenkwamen, schudde hij bijna iedereen de hand. ‘Dat is de moeder van de gitarist’ en ‘Dat is de gitarist, de zoon van de mevrouw van daarnet’. Als Co niet was gekomen, ik vraag me af of het hele optreden wel door was gegaan. ‘Sorry, Co is er niet. Misschien volgende maand.’ Iedereen zou het begrepen hebben. Maar Co was er natuurlijk wel en het scheelde niks over de zanger had geopend met ‘Co is er, we kunnen beginnen’.

Afijn. Als u eens wat moois wilt horen, iets dat u echt raakt en dat ondanks dat een waardeloze naam heeft: Trio Bier. En vraag of Co mee gaat. Dan weet u zeker dat het doorgaat.