Op de eerste dag van de middelbare school droeg ik een safari-jasje, want het was nu eenmaal 1972. Ik had een nieuwe boekentas en die was op de heenweg helemaal leeg, want er was door de school nog geen boek uitgedeeld. Mijn mentrix was tevens gymnastieklerares en ik was a-sportief. Een houten klaas, had een onderwijzeres op de lagere school me ooit toegebeten toen het maar niet wilde lukken met de ringen.

Niemand van mijn lagere school had voor dezelfde mavo gekozen en dat kwam omdat ik zo ongeveer de enige was die te beroerd was voor de mavo maar toch echt niet paste op een LTS. Voor de jongere lezers: in 1972 moest je technisch zijn als je te dom was voor de mavo. Behalve als je een meisje was, dan moest je van strijken en koken houden.

Ik schuifelde binnen op de mavo, kende niemand en was onzeker. Die onzekerheid duurde een maand of drie. Die drie maanden besteedde ik aan op en neer fietsen naar school, braaf mijn huiswerk maken en een keer of honderd per dag mijn onderlip naar beneden trekken. Probeer het maar eens. Duw met de spieren van uw onderlip die lip naar beneden. Probeer met het onderste randje van uw onderlip uw kin daaronder aan te raken. U voelt hoe uw lip een vouw maakt en u voelt hoe de huid van uw lip en van de huid daaronder knakt. In twee of drie voelbare knakjes haalt u uw lip naar beneden.

Mocht u dat, net als ik toen, een lekker gevoel vinden: u heeft zojuist een tic ontwikkeld.

Ik had die tic in 1972 drie maanden. Tijdens een mentoruur, dat was een uur dat je geen les had maar een beetje babbelde met de klas en de mentor, stak een klasgenoot zijn vinger op en zei tegen mentrix Coby dat Laurens een beetje raar deed met zijn onderlip.

‘De één heeft grote voeten, een ander bruine ogen en weer een ander doet iets met zijn onderlip dat een ander niet doet’, zei juffrouw Coby. Daar moest de klas het mee doen. Misschien verbeeldde ik het me, maar ik dacht dat zowat de halve klas naar de eigen voeten keek. ‘Verrek ja.’

Die tic is vanzelf overgegaan. Na die ene keer in dat mentoruur had niemand het er meer over. Het kwam vanzelfsprekend niet op televisie. Er was ook geen dumpert.nl met misselijkmakende grapjes over die tic. Wat ook hielp: ik was geen dochter van een koning en een koningin.