Het waren gruwelijke weken, die voorafgingen aan de bevrijding. Neem het dorp waar ik woon. Bommen sloegen rond en in het dorp in en mensen zaten angstig opeen gepropt in vast en zeker muffe schuilkelders. En dan de soldaten die optrokken tegen de bezetters en zowat elk moment hun leven vreesden. Ik kan me voorstellen dat veel jonge kerels zo nu en dan sidderden van angst en wensten dat ze thuis waren, bij hun moeder – ver weg van dat voor hen best onbekende Holland.

Het waren niet alleen gruwelijke weken, het waren gruwelijke jaren. Probeer u in te beelden hoe het was in een Jappenkamp, in Auschwitz of dichterbij, in Kamp Westerbork. Of verplaats u in hongerende mensen in het westen van het land, die tussen afval op straat zochten naar iets eetbaars. Denk aan de militairen die bungelend aan parachutes de pech hadden op verkeerd terrein terecht te komen en in handen vielen van Duitsers.

Die jaren mogen we nooit vergeten.

Niet alleen uit respect voor de slachtoffers van toen, maar ook omdat we moeten beseffen hoe belangrijk en niet vanzelfsprekend vrede en vrijheid zijn. Hoe we ons moeten inzetten voor die vrede en voor die vrijheid. En hoe belangrijk 5 mei daarom is. Dat we die dag niet stilletjes voorbij moeten laten gaan. We moeten die dag in onze agenda vrijhouden en moeten erop uittrekken. Naar de bevrijdingsfestivals. Daar moeten we zijn om te laten zien dat de vrede en de vrijheid ons wat waard zijn.

Klote dat het zo’n slecht weer is. Maar volgend jaar ben ik er vast wel bij.