Eerst even de feiten. De invoer van namen van patiënten op de schermen in het Jeroen Bosch Ziekenhuis laten het afweten. Technici gaan aan de slag en testen twee schermen. Omdat het sinterklaastijd is, worden het de namen Sinterklaas en Zwarte Piet. Daarna gaat er wat mis met het tijdig weghalen of verwijderen van die namen. Een doodziek kind wordt in de kamer met de naam Zwarte Piet gelegd. Dat kind heeft een donkere huidskleur. Een bezoeker schrikt ervan en vermoedt racisme. Hij spreekt het personeel aan en daar komt iemand niet verder dan de wilde gok dat het een grap is. Waarmee het vermoeden van racisme wordt versterkt. De bezoeker maakt een foto van het scherm, plempt die op Facebook en half ’s-Hertogenbosch valt, al schuimbekkend tikkend, over het ziekenhuis heen. De moeder van het doodzieke kind krijgt er bijkans een zenuwzinking van. Want zij snapt wél dat er nooit sprake is geweest van racisme. En heeft wel wat anders aan haar hoofd dan dit gedoe.

Zo ontstaan tegenwoordig rellen. Pech, misverstanden, nog meer misverstanden en dat alles vermenigvuldigd met de snelheid van internet. Plus de bereidheid van honderden mensen om op Facebook moord te schreeuwen. En brand, ook nog.

Hoe het had kunnen gaan: de invoer van namen van patiënten op de schermen in het JBZ laat het nog steeds afweten. Technici gaan nog steeds aan de slag en plaatsen nog steeds de namen Sinterklaas en Zwarte Piet. En nog steeds worden die namen niet op tijd aangepast. En nog steeds wordt er een doodziek, donker kind in de kamer Zwarte Piet gelegd. En nog steeds komt er iemand op bezoek die daarvan schrikt.

Vanaf hier wordt het verhaal anders en vooral logischer. ‘Dat kind dat daar doodziek ligt te wezen, is donker. Op het scherm van zijn kamer staat Zwarte Piet. Dat zal vast niet expres zijn gegaan, maar vervelend is het wel.’ Een medewerker van dienst ziet het scherm en zegt: ‘Dat is lullig zeg. En natuurlijk zit daar geen opzet achter. Ik zal eens infomeren hoe dat kon gebeuren.’ Ze belt wat, hangt op en vertelt de bezoeker hoe de technici het scherm wilden testen en hoe die mannen of vrouwen in sinterklaasstemming waren.

‘Zoiets dacht ik al’, zegt de bezoeker. ‘Ik kon me al niet voorstellen dat iemand hier zo’n streek zou uithalen.’ Ze schudden elkaar de hand en de bezoeker gaat verder met waar hij voor was gekomen: zich bekommeren om een ziek kind. U had deze column nooit gelezen, want u en ik hadden geen weet gehad van dat scherm en moesten het op Facebook doen met saaie dingen als het geweld van Islamitische Staat, de oorlog in Oekraïne of ebola.