Zo was ik gisteren in Roosendaal. Ik was er omdat ik min of meer bij toeval in een boeiend onderwerp ben gezogen. Het gemeentebestuur van Roosendaal heeft besloten een pakweg vijftien jaar geleden geprivatiseerd zwembad te gaan privatiseren. Als u die vorige zin een beetje raar vindt, dan moet u deze eens lezen: het gemeentebestuur heeft tijdens de raadsvergadering laten weten dat de gemeente eigenaar is van het bad én dat de gemeente dat bad gaat kopen. Ik doe er nog een schepje bovenop: de gemeente gaat de exploitatie van het bad aanbesteden, maar laat weten dat ze uiteindelijk die exploitatie niet mag gunnen aan wie dan ook.

Roosendaal  is geen gehucht van niks. Het is een gemeente met zo’n 80.000 inwoners, waarvan er 35 raadslid zin. Het verschil tussen aandeelhouderschap en eigenaarschap, de meeste van die volksvertegenwoordigers hebben geen idee. Ze benoemden een stel wethouders die al evenmin weten hoe het daarmee zit. Die wethouders vertellen stoer een zwembad te kopen, waarvan ze beweren dat ze dat bad al bezitten.

De onnozelheid van wethouders en volksvertegenwoordigers zou u bijna grappig kunnen vinden. Bijna. Tot u beseft dat het er in waarschijnlijk alle gemeenten zo knullig aan toe gaat. Dat er waarschijnlijk overal raadsleden, commissieraadsleden en wethouders rondlummelen die maar een dotje doen.

Dat ligt niet aan die goedwillende amateurs. Dat ligt aan u. Want wordt het onderhand niet eens tijd dat u zich drie keer in de rondte leest, kennis vergaart, zich verkiesbaar stelt of op zijn minst weloverwogen lieden benoemt die wél wat kunnen en wél wat weten? Dat u er voor zorgt dat uw gemeente onderhand eens fatsoenlijk wordt bestuurd?