In de tijd dat ik lid was van de PvdA ontmoette ik nog wel eens iemand die er toe doet in de landelijke politiek. Martijn van Dam bijvoorbeeld. Ik maakte ooit een filmpje met hem in de hoofdrol. De opnamen verliepen vlot en de montage ook, maar het eindresultaat was niet naar de zin van het toenmalige Kamerlid. We hadden één of meerdere zinnen weggesneden en daardoor klopte het relaas volgens de hoofdrolspeler niet meer. In een sms-je werd gevraagd het alsnog aan te passen. Hetzelfde verzoek volgde in een mailtje. Ik probeerde een tegenwerping en kreeg daarop snel een reactie: ‘Nee, Laurens’.

Ik kan me voorstellen wat de aanhef van de mailtjes aan de boeren uit zuidoost-Brabant van de huidige staatssecretaris was: ‘Nee, boeren’.

Staatssecretaris Van Dam bezocht ondernemers die getroffen zijn door de storm die over die regio raasde en stelde vast dat die boeren zich maar beter hadden moeten verzekeren.

Zo ongeveer tegelijkertijd kampen de organisatoren van de Theaterfestival Boulevard in Den Bosch ook met overmacht. Een deel van het programma valt in duigen omdat de schouwburg in die stad dicht is. Asbest. De theatermensen vinden dat vanzelfsprekend erg en wisten, net als de boeren, de aandacht van de PvdA te trekken. De partij was er snel uit: er moet steun komen voor het festival en rap.

Het is symbolisch voor hoe de partij, tot vorig jaar mijn partij, de weg kwijt is. Niks mis met dat theaterfestival, maar het is een evenement van de intellectuele elite. Waar trouwens ook al niks mis mee is. Maar die elite, die redt zich wel. Er zijn grote groepen in dit land die zich steeds minder redden. Die nog nooit naar de Boulevard zijn geweest en er nooit zullen komen ook. Mensen die arm zijn bijvoorbeeld.

In mijn eigen dorp hebben we het nogal eens over thema’s als duurzaamheid en fair trade. Ontegenzeggelijk wezenlijke zaken, maar er zijn heel veel dorpsgenoten die niet toekomen aan betrokkenheid op dat gebied. Zoals de mensen die vanwege een beperking tot voor kort ietwat beschut bij Jumbo in Veghel werkten, maar nu aan de kant staan omdat Oost-Europeanen nóg goedkoper zijn. En zoals de mensen die al jarenlang wachten op een betaalbare huurwoning. Die mensen kijken met argusogen naar de, overigens terechte, plannen om onderzoek te doen naar een azc in Schijndel. De argwaan heeft van doen met vreemde culturen, gevreesde verdringing op de arbeidsmarkt en mogelijk nog langere wachttijden voor een woning. Wat dan niet best valt, is de roep (echt waar!) om toch maar vooral een duurzaam azc te bouwen.

Terwijl de sociaaldemocraten zich opwinden over duurzaamheid, fair trade en dat transgenders er ook gewoon bij horen, knaagt de armoede voort aan het geluk van duizenden Nederlanders. Van Dam weet er vast wel raad mee. ‘Daar moeten ze zich maar tegen verzekeren’.