Een jaar of wat geleden bezocht ik een meneer en een mevrouw in mijn dorp. Meneer kon vanwege een hersenbeschadiging niet werken en wilde ook niet de hele dag herhalingen van GTST kijken. De oplossing: een leuke dagbesteding. Meneer ging naar een boerderij om daar van alles te ondernemen en de baas van die boerderij vroeg daar 650 euro per maand voor. De gemeente vond het een puik plan en maakte elke maand 650 euro over.

Maar het werkte niet. Meneer kon zijn draai niet vinden en ging eenvoudig thuiswerk doen. De gemeente maakte nog een tijdje elke maand bij wijze van persoonsgebonden budget 650 euro over aan meneer en dat was fijn – zijn echtgenote kon daardoor bij hem zijn en hoefde niet krampachtig op zoek naar werk. Meneer was blij met zijn vrouw zo dicht in de buurt.

Tot de gemeente de geldkraan dichtdraaide. Mevrouw nam contact met me op, omdat ik als gemeenteraadslid wel eens een lans had gebroken voor PGB’s. Ik hoorde het relaas aan en kon niet anders dan de gemeente gelijk geven. ‘Een echtgenote die voor haar hulpbehoevende man zorgt, dat is gebruikelijke zorg’,  citeerde ik een regel. En als dat verlies van die 650 euro tot financiële problemen leidt, dan is dat een stevig probleem. Maar dat probleem moet worden opgelost met andere middelen dan een PGB.

Meneer en mevrouw gaan vast niet op me stemmen bij de komende verkiezingen.

Een kilometer of 40 verderop woont Simone. Simone woont met drie hulpbehoevende gezinsleden in Oss en het is alles behalve gebruikelijk om voor zo veel mensen te zorgen. Probeer zoiets maar eens te combineren met een betaalde baan. Hier biedt een PGB uitkomst. Het zorgt ervoor dat Simone zonder al te veel financiële kopzorgen zich kan opofferen voor haar dierbaren. Die dierbaren hebben vast en zeker liever Simone voor die hulp dan één of meerdere  professionals. Die trouwens veel meer kosten.

De wetgever snapt dat en staat zo’n PGB toe. Maar CDA-wethouder Peters pakte het PGB van 8.000 euro per jaar af. Want, zo liet hij vorige week via de website van het tv-programma De Monitor weten, een PGB is er niet voor zorg door familieleden. Hij schrok zelf later vast van zijn gebrek aan wetskennis, want gooide dit weekeinde een blog de wereld in waarin hij zijn boude uitspraak min of meer rectificeert. Ook in Oss wordt wel eens een PGB gegund voor zorg door familieleden, bekende de wethouder.

Om daarna te vertellen dat hij ‘veel voorbeelden’ kent van mensen die vroeger met een PGB op vakantie gingen. Oppervlakkig beschouwd ziet zo’n vakantie eruit als misbruik en zoiets las ik dan ook in een reactie op Facebook – maar ik zie persoonlijk niet zo veel kwaad in een weekje Ameland voor Simone. Ik kan me voorstellen dat ze er na zo’n week weer een maand of zes tegenaan kan.

Wethouder Peters, tegenover De Monitor onlangs nog heel stellig, tikte zich na zijn gratuite verwijt over vakanties vast in zijn blog en sloot worstelend af met: ‘Mantelzorg en PGB’s, het is geen gemakkelijk thema’.

In de tijd dat hij de tekst schreef, had hij Simone en haar gezinsleden kunnen bezoeken. Dat heeft hij, bijna een week nadat de redactie van De Monitor hem bezocht, nog altijd niet gedaan. Op Facebook lees ik dat hij binnenkort een afspraak gaat maken. De kans is groot dat Simone daar voorlopig geen tijd voor heeft.

Simone is namelijk erg druk met haar persoonsgebonden zorgen.