Het keukentafelgesprek is een gesprek waarbij mensen uit de zorg met een zorgvrager bezien wat er allemaal nodig is. Daarbij wordt gekeken wat die persoon zelf kan doen, wat de omgeving van die persoon bij te zetten heeft en tenslotte of er professionele hulp nodig is. Uw columnist mocht bij wijze van uitzondering bij zo’n gesprek aanschuiven. Een verslag.

Aan de keukentafel zit Paul van der K. Paul is al wat jaartjes lam. ‘Ik kan het niet meer alleen’, verzucht hij. ‘Ik zie gewoon dat ik de alertheid en de snelheid mis voor de dingen die ik in huis moet doen. Laatst had ik iemand te lunchen en wilde ik een boterham met kaas eten. Mijn gast, Nol, at de kaas gewoon van mijn brood. Te traag, ik. Dus er is echt hulp nodig.’

De dame van het sociaal wijkteam knikt. ‘Wat zou u zelf kunnen doen?’

Het blijft stil.

‘Is er dan iemand in uw directe omgeving die wat voor u zou kunnen betekenen?’

Weer blijft het stil. ‘U heeft toch best vrienden?’

‘Jazeker wel. Knillis bijvoorbeeld. Daar kan ik het goed mee vinden. En met Leefbaar. Dat is ook een maatje.’

‘Zou het dan niet wat zijn als u hen eens uitnodigde? Dat u samen met hen bijvoorbeeld eens een broodje eet? Of wie weet, dat ze bij u intrekken? En dan samen het huishouden doen. Wie weet, kunnen zij op hun beurt uw hulp wel gebruiken.’

Paul begint te glunderen. ‘Nou en of! Want ik mag dan lam zijn, Knillis en Leefbaar zijn hartstikke blind. En zo kan ik, als lamme, hen misschien wel helpen!’

De dame van het sociaal wijkteam slaat haar schrijfmap dicht en schudt Paul de hand. ‘Mooi. Ook weer opgelost!’

(Als u geen idee heeft waar dit over ging, dan komt u niet uit Den Bosch. Het ging over de lokale politiek daar. En nee, ik ga het niet uitleggen – dan is de lol eraf.)