Niemand moet zeggen dat we gelukszoekers waren. Want echt, we hadden het vreselijk in Syrië. Het huis waar ik werd geboren, dat is kapotgeschoten. Mijn vader is even ontvoerd geweest en toen hebben die sadisten van IS de tanden uit zijn mond getrokken. We moesten weg.

Kobani ligt vlak bij de Turkse grens en we konden dat land redelijk snel bereiken. In Turkije hebben ze een bloedhekel aan IS en aan de Koerden. Wij waren geen Koerden en waren slachtoffer van IS en dus waren we welkom. In Turkije waren we veilig. We woonden in een flatje en mijn vader verdiende er geld. Ook fijn: er waren geen bommen en granaten.

Maar na een paar jaar begon het bij papa te knagen. Dat kwam vooral vanwege die tanden. Papa wilde implantaten en die kosten 14.000 euro. Een tante van me woont al in het westen en die wilde dat best betalen. Onze familie is niet arm. Maar zo’n groot bedrag opsturen, dat is nogal wat. En toen besloot papa om met ons naar Europa te gaan.

Vanwege die tanden.

Hij regelde een opblaasboot en ging met ons de zee op. Zonder zwemvesten, want Kos was hartstikke dichtbij. Maar de romp van het bootje was stuk. De boot sloeg om en papa probeerde mama, mijn broer en mij boven water te houden. Dat lukte niet. Papa heeft nog steeds geen nieuw gebit en is ook zijn vrouw en kinderen kwijt.

Inmiddels ben ik begraven in het land waar ik geboren ben. Daar wonen heel veel mensen die er net zo beroerd aan toe zijn als wij. Maar die mensen kunnen het land niet uit. Vluchten is duur. U ziet ze amper op televisie. De mensen die u wel vaak ziet, dat zijn vooral mensen zoals papa. Mensen die een betere school willen. Beter werk. Meer geld. Of nieuwe tanden.

Als u binnenkort de deuren openzet voor al die economische vluchtelingen, wilt u dan alsjeblieft zo nu en dan denken aan de mensen die in Syrië achterblijven? Die geen geld hebben voor bootjes en mensensmokkelaars? Het zou fijn zijn als u ook daar wat geld voor heeft. Geld voor het verjagen van Assad en IS. Geld voor veilige plekken, voor drinken, eten en medicijnen en voor het verwerken van oorlogstrauma’s. Maar als dat er niet meer afkan vanwege die AZC’s, inburgeringscursussen en tandartskosten, dan begrijp ik dat best.

Groetjes, Aylan.

Naschrift 6 september: Dat van dat gebit is gebaseerd op een stukje in Elsevier. In de Volkskrant is iets soortgelijks te lezen, echter met de toevoeging dat uitzetting door de Turkse overheid dreigde. In dat geval had de familie Kurdi terug gemoeten naar Syrië. Het land dus van IS, waar de vader van Aylan zijn tanden zo bruut was kwijtgeraakt. Niet onbelangrijk, deze toevoeging. Het maakt het vertrek van de familie logischer en is bijna een rectificatie van mijn kant. Dat vader Kurdi wel een bootje regelde en geen zwemvesten, dat blijft dan weer een raadsel. In de Volkskrant van gisteren komt een migrant aan het woord die vertelt dat hij ‘vanzelfsprekend’ zijn kinderen niet in zo’n flutbootje zette en dus alleen vertrok. Afijn, ik geef het maar door.