Hoe is het toch met Raymond van het Groenewoud? Ik vroeg het me ineens af en dat komt omdat ik het zojuist met iemand had over engagement. En dat engagement niet altijd gaat over grote woorden en grote daden.

Toen moest ik ineens aan Van het Groenewoud denken. Ik was een jaar of twintig toen ik een televisieprogramma zag waarin de Vlaming in discussie ging met fans. En met ex-fans, want eentje had het helemaal gehad met Van het Groenewoud. Hij zou niet meer links zijn. Hij was zijn engagement kwijt, want zong te vaak over dingen die er niet toe doen in de strijd voor het een of ander.

Van het Groenewoud keek de teleurgestelde ex-fan aan en zei het volgende en daar moet u dan zijn Vlaamse accent bij bedenken: ‘Er zit zoveel engagement in een bord erwtensoep’.

Ik geloof dat zijn enorme hit er toen al was. U weet wel, ‘J’ veux de l’amour’. Een vertaling en bewerking van het lied van een ander ja, ik weet het. Maar wel prachtig vertaald en prachtig bewerkt en dan vooral vanwege dat ene zinnetje. Van het Groenewoud zingt met gevoel voor ironie en vooral melancholie over zijn carrière en doet dat alsof ie al in de 70 is. Hij ‘zegtzingt’ dat hij geld zou willen, veel geld – om cadeautjes te kunnen kopen. En dan komt ie: ‘Opdat zij zouden van mij houden’.

Daar houden wij, de mannen en ook vrouwen van teksten, van. Van die zinnen die niet kloppen en heel erg juist zijn en vooral o zo poëtisch. Opdat zij zouden van mij houden. Of die van Bløf, met hun ‘Dan neem ik Spanje als besluit’, die maar in hun zak willen steken.

Verder kan ik  u vertellen dat al mijn vier kinderen Van het Groenewoud kennen. Of in ieder geval één prachtig, iel, tranen trekkend liedje dat de vader van mijn vier kinderen wel twee decennia geleden o zo vaak voor hen zong bij het naar bed gaan: ‘Mama moet komen’. Daar zingt Van het Groenewoud dat hij heel de dag gespeeld heeft op straat en  in de school en dat zijn schoenen vol met modder zijn ja, maar dat ze morgen weer schoon zijn. En dat mama moet komen om toe te dekken.

Afijn.

Hoe is het toch met Raymond van het Groenewoud? Hij is ziek, lees ik op internet. En verder lees ik daar dat hij nog altijd optreedt, de zoon is van een Amsterdammer die in 1947 als politiek vluchteling een nieuw thuis vond in België en dat zijn laatste studioalbum alweer van 2011 is.

Die cd heet ‘De laatste rit’.