‘Adolf’ is zo goed als uitverkocht. De novelle is vandaag, zondag, gepresenteerd in Podium  Azijnfabriek in Den Bosch. Daar werd meteen een tweede boekje van Laurens van Voorst gepresenteerd, ‘De eierstokken van mijn broer’. Dit is een bundel van vijftig columns.

In de achtertuin van het theater mocht Laurens tijdens het evenement ‘Het is zo’n dag’ zijn novelle officieel presenteren. Dat was een beetje aan de late kant, want het surrealistische verhaal is bij Bruna in Schijndel al een poosje te koop. Ook kan het per mail worden besteld (info@sprinkels.nl). Het officieel eerste exemplaar bood Laurens vanmiddag aan Jan Brouwers aan, de leraar Nederlands van de auteur in de jaren 1972-1976. Het eerste exemplaar van de bundel columns was voor Angelique de Rouw. Zij is de motor achter Stichting Voor Elkaar Aan De Slag, die elk jaar kerstpakketten vult voor en bezorgt bij inwoners van Den Bosch die in bittere armoede leven. Angelique is de hoofdpersoon in één van de columns van Laurens. Dit is die column:

Angelique maakt mensen blij

Het lichaam van Angelique wordt aangevallen en daar zie je helemaal niks van. Ik zat gisteren tegenover haar en zag een mooie, stralende vrouw waar niks mee aan de hand lijkt. Maar de werkelijkheid is dat Angelique behoorlijk ziek is. Ze vertelde me over de kwalen – ja, meervoud – waar ze aan lijdt en ik kan ze u niet navertellen. Te ingewikkeld. Heb alleen SLE onthouden en die ziekte moest ik later op internet opzoeken. Het is een rare ziekte: het afweersysteem van Angelique is in de war en valt het eigen lichaam aan.

Geen idee waarom dat systeem dat doet.

Angelique was ooit ondernemer. Werkte op de markt en had een café. Nu is ze arbeidsongeschikt. Nou ja, grotendeels dan. Volgens de keuringsarts doet 20 procent van haar lijf het nog prima.

Er zijn geen banen voor 20 procent.

Angelique doet vrijwilligerswerk. Sterker nog, ze maakte haar eigen vrijwilligerswerk. Ze verzamelt etenswaar en spullen en maakt er kerstpakketten van. Die deelt ze uit aan mensen die erg krap bij kas zitten. Ze is daar verdomd goed in. Vorig jaar maakte ze 400 huishoudens in ’s-Hertogenbosch blij. Dit jaar, zo bedacht één van 150 (!) mensen die haar helpen, worden het er duizend.

Haar vader doet ook mee. Die leverde vorig jaar een surprisepakket af bij een hele dure villa. Dat vond hij eerst een beetje stom, totdat de bewoonster de deur open deed en vertelde over de rampspoed die haar was overkomen. Over haar overleden man, haar overleden kind, over de huisraad die ze had moeten verkopen en haar diep onder water gezakte villa die niemand wilde kopen. De vader van Angelique had er een brok van in zijn keel gekregen.

Angelique, zelf met haar uitkering niet de rijkste, zei me dat je armoede vaak niet ziet. Omdat het verborgen zit achter de deur van een hele dure, lege villa bijvoorbeeld. Het is een beetje alsof je SLE hebt en er stralend uitziet.