Een paar dagen geleden sloot ik me aan bij Nextdoor. Dat is een app en daar kom ik buurtgenoten tegen. Mocht uw hoogbejaarde moeder of grootvader eens klagen dat hij of zij nooit iemand ziet, dan heeft u uw antwoord klaar: ‘Ja, maar u heeft ook geen app!’

Ik dus wel. Ik zit op Nextdoor. Of ben lid van Nextdoor. Geen idee hoe je dat hoort te zeggen. Mijn directe buren ben ik er nog niet tegengekomen, maar wel mensen van een paar straten verderop. Dat is gezellig. Wat minder gezellig is: sinds Nextdoor lijkt mijn toch best veilige buurt ineens een stuk minder veilig. Er gebeuren enge dingen in mijn buurt.

Zo kwam er vandaag dit bericht voorbij: ‘Vanmorgen rond kwart over 6 stond er een auto bij ons in de buurt geparkeerd met iemand er in’. Of we die auto maar in de gaten willen houden. Merk, type, kleur en kenteken werden gemeld. Er volgde snel een reactie in de vorm van een advies: ‘Dit nummer even doorgeven aan de politie’. Dat bleek onnodig. ‘Is al gedaan, Henk.’ Een andere wijkbewoner ging op onderzoek uit en liet een uur later weten dat kenteken, merk, type en kleur kloppen. Geen idee of dat geruststellend of juist zorgwekkend is.

Ik gok het laatste, want de berichten over de waarschijnlijk onverkwikkelijke situatie gingen door. ‘Ik heb hem vanmorgen ook gezien’, tikte Frank. Ton bemoeide zich er nu ook mee. ‘Deze auto staat er nog steeds.’ Het moest niet gekker worden.

Drie uur geleden wist een speurneus uit de wijk te achterhalen hoe het precies zat. De auto bleek van ‘een jonge man’. Die jongeman zou met een collega in het busje van die collega ergens heengaan. En zat braaf te wachten tot die collega onderhand zijn bed eens uit wilde komen.

‘Dank’, werd de affaire afgesloten door John, ‘dan is het bij deze opgelost’.

Ik zat de afgelopen uren te dubben. Zou ik een honkbalknuppel aanschaffen voor onder het bed en ’s nachts wacht gaan lopen, al kentekens noterend? Of zou ik die app Nextdoor weer vaarwel zeggen? Ik besloot zojuist tot het laatste.

Want dan is het bij deze opgelost.