In het televisieprogramma RTL Boulevard schuift zo nu en dan Marc van der Linden aan. Die vertelt dan welke prinses ergens in Europa verliefd is op welke prins of gewone burger. Marc is royalty-watcher. Een meer overbodig beroep is niet denkbaar, bedacht ik een poos terug. Nadat ik hoofdschuddend had gekeken hoe Van der Linden op televisie vertelde welke koning waar op vakantie was geweest, gooide ik een berichtje op Twitter. Dat Van der Linden een beroep van niks had.

Een uur of wat later, Van der Linden was inmiddels afgeschminkt en had tijd om door zijn timeline van Twitter te scrollen, kwam er een reactie van de presentator. ‘En je vond het nodig dat even te melden?’, vroeg hij min of meer retorisch. De presentator was duidelijk in zijn wiek geschoten. Ik haalde er mijn schouders over op.

Wie de moeite neemt om op televisie te komen, moet tegen dit soort negatieve reacties kunnen.

Afgelopen week stond ik drie keer op het podium van een theater in Den Bosch. Dat ging niet onverdienstelijk. De première was niet wat het had moeten zijn, maar de tweede avond was een goede revanche. Toch heb ik die avond niet iedereen blij kunnen maken. Nelleke, ik ken haar niet persoonlijk, heeft voortijdig de zaal verlaten. Mijn voorstelling was onder de maat, vindt ze. Ik weet dat omdat Nelleke dat een paar dagen geleden twitterde.

Wie de moeite neemt op een podium te gaan staan, moet tegen dit soort negatieve reacties kunnen.

Beste Marc van der Linden, beste mensen van Bløf, beste Peter van der Vorst, beste Veldhuis en Kemper, beste Jeroen van Koningsbrugge: het spijt me. Ik mag best kritisch zijn, maar in 140 tekens onaardig meppen, zoals ik over jullie deed – dat is nergens voor nodig.

Beste Nelleke, dank voor de les die ik van je kreeg.