Karin Bruers is me er eentje. Voor wie niet weet wie Karin Bruers is: ze woont in Oisterwijk, doet wat in cabaret en is – echt waar – naar eigen zeggen moreel superieur aan haar zeven broers en zussen.

Gisteren stond Bruers paginagroot in het Brabants Dagblad en daar deed ze zonder enig wederhoor een boekje open over haar broers en zussen. Die deugen niet, moet u volgens Bruers weten. Want die broers en zussen wilden niet zorgen voor haar en hun dementerende moeder. Bruers deed dat wel. ‘Ik zorg voor jou tot aan de dood,’ beloofde ze haar moeder en dat werd de kop van het verhaal. Bruers nam haar moeder in huis en toen het allemaal wat te veel werd, werd die moeder weer teruggeplaatst in een verpleegtehuis. Naar, moet u van Bruers weten, ‘het duurste tehuis’.

Moreel superieur én rijk. Probeer daar maar eens overheen te komen.

Bruers vond dat in en uit huis halen een boek waard. Waarschijnlijk omdat de waarheid wat minder ontroerend was dan ze wilde, werd dat boek naar eigen zeggen ‘half-autobiografisch’.

Biografisch, half-autobiografisch of lulkoek: de broers en zussen van Bruers komen er bekaaid vanaf. En omdat die broers en zussen geen boek kunnen schrijven, niet op podia staan en geen volle pagina in het regionale dagblad krijgen – daarom moeten die broers en zussen het lijdzaam accepteren dat ze ten toon worden gesteld als kille egoïsten waar u het liefst met een grote boog omheen gaat. Egoïsten die hun moeder aan haar lot overlieten en daarmee schril afsteken bij Bruers die moeder liefdevol in huis nam en o ja, weer de deur wees.

Geen idee of de aantijgingen van Bruers kloppen. Wat ik wel weet: die Bruers had zich moreel superieur getoond als ze haar pissigheid voor zichzelf had gehouden.