Tien jaar was ik. Onderweg van school naar huis besloot ik het eens te proberen: via de regenpijp het platte dak van een garagebox opklimmen. Het lukte, maar ik hield er wel een scheur in mijn bloes aan over.

Het was voor mijn moeder een historisch moment. ‘Het is toch een gewone jongen’, zei ze opgelucht tegen mijn vader. Want niet eerder had ik ooit kleren met spelen kapot gemaakt. Ik was, moet u weten, een absurd braaf kind. Altijd regelrecht van school naar huis, nooit een koekje uit de trommel stelen en op één keer na nooit via een regenpijp op een garagebox klimmen.

Gewone jongens en trouwens ook meisjes spelen, ravotten, stoeien, vechten, klimmen en vallen. Dat gaat heel vaak goed. Het gaat ook best vaak een klein beetje mis: dan scheurt er bijvoorbeeld een bloes. En maar 700 keer per week leidt het tot een bezoekje aan de eerste hulp – waarbij de dienstdoende artsen zo’n 600 keer per week vast en zeker tegen de overbezorgde ouders zeggen: ‘Jeetje, moet u voor dat schrammetje hierheen komen? Hupsakee, naar huis, lekker spelen en vallen.’

VeiligheidNL – en nee, daar had ik tot vanmorgen ook nog nooit van gehoord – laat vandaag via de media weten dat het zo niet langer kan met de vallende kinderen. Heel Nederland voorzien van rubberen tegels en alle regenpijpen van garageboxen slopen, dat zit er niet in. Daarom gaat VeiligheidNL kinderen leren vallen.

Geen idee hoe u en ik onze jeugd zonder zo’n valtraining zijn doorgeworsteld, het zal wel dom geluk zijn geweest. Maar onze kinderen, die we tegenwoordig met valhelmen op de fiets jagen en kniebeschermers ombinden als ze gaan rolschaatsen, gaan leren vallen. VeiligheidNL heeft lespakketten gemaakt en die kosten tijdelijk maar 25 euro.  Dankzij die 25 euro vergroten kinderen hun gevoel voor zelfredzaamheid, meldt de site van VeiligheidNL. Het vergroot niet de zelfredzaamheid, nee – het gevoel voor zelfredzaamheid. En verder gaan ze ‘met meer plezier aan spel- en bewegingsactiviteiten deelnemen’. En zo ‘is het lespakket van positieve invloed op het sociale leven van kinderen’.

Nederland is zo ongeveer het meest veilige land ter wereld. Het is zo veilig, dat we bij elke schijn van onveiligheid of andersoortig gedoe aan bellen hangen. We gaan met kinderen naar de EHBO als er sprake is van schaafwond, onderweg naar het ziekenhuis bellend naar de juridisch adviseur van ARAG en twitterend dat het zo niet langer kan met dit land. In het ziekenhuis aangekomen, kijkt een verpleegster ons hoofdschuddend aan. ‘Laat me raden, zeker nog geen lespakketje besteld?’