Johanna is 77 en kan niet goed meer uit de voeten. Dat komt doordat ze tien jaar geleden een flinke smak maakte. Sindsdien hapert één van haar knieën. En dan heeft ze ook nog eens astma, bronchitis en tobt ze met een beroerd oog.

Johanna stond gisteren in het Brabants Dagblad. Een verhaal van twee pagina’s over bezuinigingen op huishoudelijke hulp. Johanna krijgt twee uur per week hulp van Annie. Elke donderdag komt Annie langs om de boel aan kant te maken. Bedden verschonen, stofzuigen – van die dingen. Maar Annie heeft er steeds minder zin in. Door de bezuinigingen gaat de franje van het werk af. ‘Straks ben ik alleen werkster’, sombert Annie.

Mijn auto was onlangs stuk. Ik ging ermee naar de garage en de automonteur had er stevig de pest in. ‘Als de bezuinigingen hier doorgaan, ben ik straks alleen nog automonteur.’ Annie drinkt elke donderdag koffie met Johanna. ‘Net zo belangrijk als werk’, staat er onder de foto waarop te zien is hoe ze met Johanna aan tafel zit. De journalist die het fotobijschrift maakte, heeft het goed begrepen: het is geen werk, het is wel net zo belangrijk als werk.

Het is wat ik kreeg van de schilder die ervoor zorgde dat mijn kozijnen er weer vier jaar tegenaan kunnen. Terwijl ik hem een koekje bij de koffie aanbood, vertelde ik over de problemen met mijn draadloos internet. ‘Daar weet ik wel wat van’, zei de schilder en vroeg me waar het wifi-kastje zat. Even later zat ie in mijn meterkast wat kabels te herschikken. Dat vond ik erg aardig. En het is niet het werk van een schilder.

In de krant las ik dat Annie Johanna helpt bij het invullen van papieren, dat ze luistert naar blije en sombere verhalen en dat ze soms krulspelden inzet. Dat is erg aardig. En het is niet het werk van een huishoudelijke hulp. Want de overheid, die namens u en mij dat werk betaalt, heeft vastgesteld dat krulspelden en koffie niet tot de kerntaken van zo’n hulp behoren. Het hoort wel bij de taken van kinderen, vrienden en buren. Maar dat heeft de gemeente dan weer in geen enkele verordening vastgelegd.