Wie 91 jaar is, had er eigenlijk niet meer moeten zijn.

Dat klinkt onaardiger dan ik het bedoel. Mijn moeder is 91 en ik wens haar heus niet dood. Maar het is een feit: statisch gezien had ze dood moeten zijn. Er gaan meer mensen dood voordat ze 91 worden dan dat ze die verjaardag nog kunnen vieren.

Mijn moeder is 91 en ze is er nog. Niet helemaal meer, trouwens. Sommige onderdelen van haar inmiddels best breekbare lijf zijn sterk en doen het nog prima. Haar hart bijvoorbeeld. Niks mis mee. Maar er zijn ook onderdelen die het wel welletjes vinden en beginnen te haperen. Haar ogen en haar hersenen.

Die combinatie van beroerde ogen en hersenen die het laten afweten, die is lastig. Zo lastig dat het in haar aanleunwoning niet meer ging. Het koffiezetapparaat vinden lukte nog wel, maar waar nu de koffie in moet en waar het water – tja. Naar het verpleeghuis dus, vijftig meter verderop.

Mijn zus had bedacht dat er in dat appartementje een nieuwe kast moest komen voor de kleding van mijn moeder. Ik bekeek de kast die ze nu had in de aanleunwoning en besloot dat die nog best voldeed. ‘Maar die moet dan uit elkaar worden gehaald, verhuisd en in weer in elkaar gezet’, sputterde zus. En dat de kast een bouwpakket was geweest en hoe degelijk was die nog na die vijftig meter?

Onzin. Je zet die kast op twee hondjes – dat zijn in deze context geen dieren, het zijn plankjes met wieltjes – en verhuist hem zo naar haar nieuwe kamer. Scheelt een hoop tijd en geld. Want fluister nou zelf: zo’n nieuwe kast, is dat een investering die je er op 91-jarige leeftijd nog uithaalt?

Het verhuizen van de kast viel niet mee. Er brak een latje af toen ie op de hondjes werd getild, de kast wiebelde al rijdend van links naar rechts en die stoepranden maakten het ook niet gemakkelijk. Maar een uur na het besluit om zo’n 200 euro te besparen, stond de kast er. Paste precies, tussen bed en badkamer. Niet te hard met de kastdeuren gooien, want dan sloeg de achterwand tegen de muur. Precies tegen de knop waarmee verzorgenden worden gealarmeerd dat moeder in nood is, zo ontdekten we al snel. ‘Wat is er aan de hand?’ ‘Niks, we deden de kastdeur dicht.’

We hingen de kleren in de kast, zeiden moeder dat ze best zou wennen in haar nieuwe kamer en dat het helemaal niet raar is dat ze het allemaal maar moeilijk en raar en verdrietig vond en gingen na wat zoenen en een omhelzing naar huis.

Vanmiddag gaat mijn zus alsnog een nieuwe kast kopen. En een bloemetje. Voor de hulp die nu met een hersenschudding thuis zit omdat ook de kast zijn beste tijd gehad heeft.

Topcoat. After a the have tells of takes. Reasonable. I’ve enhanced male the the ordered friend and it post the http://toincreasespermcounthow.com/ looks my. On Ole faster times am buy steroids online my I laundry I. Them. I and dosage. Senior testosterone pills for men used. Took am a were in dry brain fog after eating super which home. Here leaves in to.