Het duurde een paar jaar tot hij durfde te vertellen dat hij thuis geslagen werd. Hij was toen veertien. Jeugdzorg had al een tijdje in de gaten dat het niet lekker ging thuis, maar dat er sprake was van mishandeling – dat wisten ze dan weer niet. Het valt ook niet mee om te luisteren tussen de zinnen, om lichaamstaal te lezen, om te begrijpen dat een kind soms andere dingen zegt dan hij zou willen zeggen.

Het is te leren, maar ja – het is zo druk op het werk, zo’n training is me nogal wat.

Maar toen hij veertien was, wisten ze het bij Jeugdzorg. Want hij vertelde het. Jeugdzorg kwam direct in actie. Er kwamen onderzoeken en die duurden twee jaar. Toen hij zestien was, waren de onderzoeken afgerond en mocht hij thuis weg. In die twee jaar waren niet alleen diepgaande onderzoeken gevoerd, er was in die periode ook stevig gemept. Palestijnen en Israëliërs willen onder druk van de Internationale Gemeenschap nog wel eens een staakt-het-vuren afspreken. Maar Jeugdzorg is de Internationale Gemeenschap niet. Jeugdzorg is goede bedoelingen, vergaderen, stempels en papieren.

Het verhaal van de geslagen jongen werd onlangs verteld op een bijeenkomst over veranderingen in de jeugdzorg. Aanleiding voor de informatieavond waren de veranderingen in de jeugdzorg. Die jeugdzorg is nu nog versnipperd over rijk, provincie, zorgverzekeraars en gemeente en komt vanaf 1 januari 2015 helemaal bij de gemeente. Vanaf die datum zijn we van de bureaus Jeugdzorg af. Van hun protocollen, vergadertafels, formulieren, onderzoeken, formulieren, goede bedoelingen, formulieren en formulieren.

Want vanaf die datum zijn er basisteams die efficiënt en effectief alle zorg en hulp coördineren. Dan wordt alles anders. En die medewerkers van Jeugdzorg, die gaan bij de basisteams werken. En nemen hun vergadertafels mee. En hun onderzoeken, formulieren, goede bedoelingen, formulieren en formulieren.

Ik hoorde zojuist op televisie dat er harde klappen vallen in de jeugdzorg.