‘Het probleem is niet jaloezie. Het probleem is het verbod op jaloezie.’ Aldus David van Reybrouck in De Correspondent. Een prachtig stuk, deze ‘ode aan de meest verdrukte aller emoties’. Het stuk kwam ook nog eens precies op tijd.

Want tjonge, wat ben ik jaloers.

Gisterochtend grijnsden blije SP-ers me vanaf de voorpagina van mijn regionale krant toe. De rood-wit-beshawlde SP-ers maakten er in het Provinciehuis een feestje van, want hadden veel gewonnen bij de verkiezingen voor Provinciale Staten. Al drie keer begon ik aan een felicitatieberichtje aan een lokale SP-politica die op Facebook een maatje van me is. Steeds schreef ik ‘Proficiat’ en steeds klikte ik de tekst weg. Ik krijg het mijn strot en mijn toetsenbord niet uit.

Mijn PvdA verloor fors en ik kan het niet velen. Iedereen die het maar horen wil, vertel ik over wat ‘mijn’ Kamerleden en ministers zoal voor elkaar krijgen. En hoe over twintig jaar zal blijken dat dit het beste kabinet ooit was. Ik vertel over huurtoeslag, over belastingkortingen voor de armen en het afschaffen daarvan voor de rijken, over investeringen in energiebesparing en in onderwijs, over generale pardons en nog zo wat moois. En steeds krijg ik spijt van die litanie, want steeds krijg ik teruggekaatst wat we niet voor elkaar krijgen. Wat we niet kunnen of willen tegenhouden en wat we verzuimen te doen.

En dan kijk ik, vanwege zelfkastijding of zo, weer naar die foto van die blije SP-ers. ‘Als je niets doet, doe je ook niks verkeerd’, hoor ik mezelf zeggen. Ik ben een slecht verliezer en dat siert me niet. Maar dankzij Van Reybrouck weet ik dat er niks mis is met jaloezie en al helemaal niet met het uiten daarvan. ‘Maak je het geknaag niet heviger als je het met het kussen der wellevendheid tracht te verstikken?’ vraagt hij retorisch. Weg dus met de wellevendheid: ik ben jaloers en dat mag de wereld weten. Zo, dat lucht op.

Nou nog even bedenken hoe we de volgend keer de verkiezingen wél kunnen winnen.