‘U bent al lang bij de ING,’ zei iemand aan de kassa van een kledingzaak laatst tegen me. Ze doelde op mijn bankrekeningnummer, ooit gironummer. Dat heeft nogal wat nullen omdat het oorspronkelijke nummer uit slechts zes cijfers bestond.

Ik ben niet zo van merkentrouw, maar heb de toenmalige Postgiro nooit verlaten. Toen giroblauw ING-oranje werd en er een maffe campagne met mensen in gekleurde leeuwenpakken voor nodig was om me dat te vertellen: ik vond het wel best. Toen de bank absurde risico’s nam en door mij en nog wat andere belastingbetalers gered moest worden: ik vond het niet best, maar tegelijkertijd een hondsberoerd moment de bank de rug toe te keren. En toen er daarna wat te doen was over te hoge salarissen en bonussen: ik vond dat ik er weg moest, maar zag op tegen het administratieve gedoe.

De ING Bank moet het nogal bont maken om mij als klant kwijt te raken.

Maar het is ze gelukt, daar bij de ING. Ze jagen me naar ASN, Triodos of iets anders politiek corrects. De druppel die de emmer van kortzichtigheid, graaizucht en egoïsme deed overlopen: het berichtje dat ze stuurden naar Griekse rederijen die bij ING bankieren: of die bedrijven maar onder een andere vlag willen gaan varen, zodat ze onder de aangekondigde belastingverhoging uitkomen. ‘Dan hoeft u lekker niet mee te betalen aan het aflossen van de staatsschuld. Aan de schuld die Griekenland heeft bij onder andere onze klant, die Van Voorst met dat korte gironummer van weleer’. En dat dan in het Grieks.

Beste Ralph Hamers, CEO van ING: ik heb het helemaal gehad met u en de kwajongens die u in uw bestuur om u heen hebt verzameld. Ik stond er bij en keek er naar toen een voorganger van u van staatsbank beursgenoteerde bank werd en ik er niks meer over te vertellen had. Ik gaf u geld toen u allemaal domme dingen had gedaan in Amerika en bijna kopje onder ging. Ik moest tandenknarsend toezien dat u mijn betaalde rente, als ik weer eens even rood stond, gebruikte om wat onverantwoord te gaan graaien. En ik vertik het om nog een keer de dupe te zijn van uw wangedrag. Dat van die Griekse rederijen is de druppel. Ik ben weg.

Ik was zo dom om, voor ik dat besluit nam, nog even uw website te bezoeken en daar wat te lezen over verantwoord bankieren. Ik las dat u duurzaam wilt zijn en wat duurzaam volgens u betekent: ‘Duurzaamheid gaat om eerlijk delen en eerlijk zakendoen met de generaties van nu en van morgen’.

Meneer Hamers, u bent thuis voor vrouw en kinderen en op de golfbaan vast een prima kerel – maar als bankier deugt u voor geen vijf eurocenten.