Waar ik ook op vakantie ga: velen zijn me voor geweest. Ik fantaseer graag over zomerse ontdekkingstochten in gebieden waar zelden toeristen komen. Dat ik dan compleet verdwaal en juist daarom hele mooie watervallen ontdek of dorpjes waar u nog nooit van heeft gehoord.  En hoe ik dan in een piepklein restaurantje terechtkom waar ik voor drie euro een maaltijd krijg voorgeschoteld die lekkerder is dan wat u ooit at. Die drie euro is omgerekend natuurlijk, want in dat onbekende land betalen ze met roestige, vierkante munten met gaten erin en die hebben een bijna onuitsprekelijke naam. Betalen met schelpen kan er ook.

Dat is allemaal fantasie. In werkelijkheid kies ik voor gebaande wegen, volle vliegtuigen en hotels met zwembaden waar je voor zes uur ’s morgens een badlaken op een ligstoel moet gooien.

Deze zomer gaat de reis naar Sardinië. Voor mijn vrouw en ik is het eiland ontzettend nieuw, maar ook voor Sardinië geldt: het zit er vast tjokvol toeristen. Ik weet dat, omdat mijn gereserveerde huurauto naar keuze helaas al bezet was en ik dus moest uitwijken naar een ander model. Sardinië puilt uit van de huurauto’s.

Buurtgenoten van mij zijn meer trendsettend dan ik. Zij kwamen bijna twintig jaar geleden al op het eiland. Toen u en ik nog naar Renesse of de Costa Brava gingen, wisten zij al te vertellen hoe bijzonder hun ontdekking was. ‘En dan gingen we naar het stand en tussen de middag gingen we ergens lunchen en dan lieten we onze videocamera gewoon op het strand liggen. Als je een uur later terugkwam, dan lag die camera er nog gewoon. En weet je waarom?’ De vraag drong in eerste instantie niet goed tot me door, ik was nog bij de camera zelf. Camera’s, moet u weten, waren in die tijd namelijk behoorlijk aan de prijs.

‘En weet je waarom iedereen camera’s gewoon onbeheerd liet liggen?’

Ik had geen idee. ‘Omdat alle toeristen daar een videocamera hebben. Dat soort mensen komen daar.’

Ik wist toen: hier moet ik voorlopig niet zijn. Niet te betalen. Maar inmiddels zijn we twee decennia verder, kost een vliegreis daarheen vier keer de entree van de Efteling en laat ik mijn auto daarstraks op het strand achter. Met de sleutels er nog in.

U weet wel waarom.