Een nieuwe generatie begint stevig in de weg te zitten. De generatie ‘Aan de kant, eikel’. Elke generatie heeft zo zijn nukken en deze generatie heeft er heel veel. Het is een generatie die strontverwend is, de wind zowat altijd in de rug had, dat de gewoonste zaak van de wereld vindt en voor niemand aan de kant gaat. Bijzonder: de generatie ‘Aan de kant, eikel’ vindt van zichzelf dat ze helemáál niet bevoorrecht is. Sterker, ze roept moord en brand over hoe haar rechten worden vertrapt. Het gaat dan steevast om een paar procent dat ergens vanaf gaat.

De generatie ‘Aan de kant, eikel’ is ongeveer tussen de 65 en 75 jaar oud.

Ze hebben de oorlog doorgaans niet bewust meegemaakt, weten ook weinig van de magere jaren van na die oorlog. Wat ze wel meemaakten: hoe pa de solex inwisselde voor een autootje en dat autootje voor een auto en dat ze als kind ineens zakgeld kregen. ‘Mijn kinderen moeten het beter krijgen dan wij,’ hoorden ze hun vaders en moeders vaak zeggen. De generatie ‘Aan de kant, eikel’ besloot dat dit waarheid zou worden en dat ze zoiets zelf nooit zou zeggen.

De leden van die generatie waren halverwege de jaren zestig jong en veelbelovend. Ze studeerden twaalf jaar lang. Ze kochten wat ze wilden kopen en stuurden de rekening naar hun ouders. Ze bezetten het Maagdenhuis, de Dam en alle terrassen in de stad. Ze bestormden partijcongressen en riepen dat het nu hun beurt was. Oude lullen moesten weg, dit was de tijd voor een nieuwe generatie. ‘Aan de kant, eikel,’ beten ze de ouderen toe en namen de macht over.

Ze kochten huizen toen die nog geen drol kostten en verkochten ze zo ongeveer op het hoogtepunt van de markt. Dat daarna de prijzen daalden, dat hebben ze nooit zo in de gaten gehad – bij de bridgeclub gaat het er namelijk nooit over.

De jongeren na hen dachten dat het ooit hun beurt zou zijn. Dat bleek een vergissing. Want iedereen die na deze generatie kwam en komt, die moest en moet ook opzij. De generatie ‘Aan de kant, eikel’ heeft massa en dus duw je ze niet snel aan de kant. Niet in het old boys netwerk van commissarissen van grote concerns waar ze alsmaar lid van blijven, niet op het fietspad waar ze met zijn vieren elektrisch naast elkaar toeren en niet in de supermarkt waar ze steevast voordringen.

Deze senioren vormen de meest verwende, egoïstische, kortzichtige, onbeschofte en ook nog eens de omvangrijkste generatie ooit. En we zijn er voorlopig nog niet vanaf. Met de premie die u voor de ziektekostenverzekering betaalt, houdt u ze nog wat decennia overeind.

(Natuurlijk is het gechargeerd en dus ongenuanceerd wat ik hierboven mopper en natuurlijk zijn er ook best wat dames en heren van die leeftijd die wel deugen. Maar u mekkert ook niet als iemand weer eens een generatie jongeren beschrijft en die dan de generatie X, Y of Z noemt. Dan is het een mooie typering van de jeugd van tegenwoordig.)