Reis door Engeland en u struikelt zowat over de kastelen, bruggen, pleinen en zelfs complete steden die door koning huppeldepup, graaf zus-en-zo of hertog-enzovoort zijn gebouwd. In al die gevallen staken die monarchen en edellieden persoonlijk geen poot uit. ‘Bouw een kasteel’, bevolen ze en dat was het dan. In het beste geval betaalden ze de rekening.

En dus dacht ik dat Rowena Cade een rijke dame was die met geld strooide, opdrachten gaf en wat jaren later zag dat haar theater, uitgehouwen in de kliffen van Cornwall, was zoals ze had bedoeld.

Maar nee. Het Minack Theatre, een paar kilometer verwijderd van het uiterste westpuntje van Groot-Brittannië, is in de jaren 30 tot en met 60 écht door Rowena gemaakt. Oké, oké, ze kreeg hulp van een tuinman – maar toch. Rowena tekende niet alleen hoe dat theater aan de kust eruit moest komen te zien, ze hakte hoogstpersoonlijk als een bezetene in de rotsen, goot beton in mallen en tekende met een schroevendraaier Keltische symbolen in dat beton nét voordat het daarvoor te hard was geworden.

We danken het prachtige theater aan het feit dat Rowena in 1929 een opvoering van ‘A Midsummer Night’s Dream’ had bedacht, waarvoor ze zelf de kostuums had ontworpen en genaaid. Dat stuk zou worden opgevoerd in de achtertuin van haar huis aan de Atlantische Oceaan, dat ze voor 100 Engelse ponden had gekocht (het huis, niet de oceaan). Maar die tuin was te klein.

Dan zit er niks anders op dan een theater uithouwen in de kliffen. U zou vast op precies hetzelfde idee zijn gekomen. In 1932 was er de eerste voorstelling, ‘The Tempest’. De verlichting was nog niet af en dus werden er auto’s geregeld. De koplampen beschenen het podium.

Rowena stierf in 1983. Het theater is er nog. Ik zag een lijst van artiesten die er de afgelopen decennia optraden en herkende alleen de naam van Suzanne Vega. Geen enkele echte wereldster. Was ik Van Morrison, Bob Dylan of desnoods Bruce Springsteen – ik wist het wel.