Het is in de tweede helft van de jaren negentig. Een wat smoezelig, mistroostig ooit-stelde-het-wat-voor-evenementenlocatie onder Breda, bijna letterlijk tegen de grens met België. We eten broodjes met kaas en nemen nog eens door wat er hier vanmiddag en vanavond gaat gebeuren: de officiële start van een stichting die iets doet of promoot op het gebied van hergebruik van aluminium. AluEco heet de club.

Ik weet niks van aluminium en nog minder van eco-aluminium, maar dat geeft niet. Ik leid straks een persconferentie en mijn rol is beperkt tot weinig meer dan het aanwijzen van journalisten die vragen willen stellen. Daarna moet ik een van de heren van AluEco – geen vrouw te bekennen bij de stichting – verzoeken om antwoord te geven. En die meneer gaat dan vertellen hoe belangrijk duurzaamheid voor de aluminiumwereld is.

Ik heb Rob beloofd dat ik dat kan. Rob is van een reclamebureau en hij heeft het allemaal georganiseerd. De persconferentie, een feestavond en een reeks van toespraken. Die serie babbels wordt aan elkaar gepraat door Harmen Siezen. Siezen is gevraagd omdat ie een BN-er is, een Bekende Nieuwslezer. ‘Dat trekt publiek’, weet een bestuurslid van AluEco.

Dat klopt, tenminste als de aanwezigheid van Siezen vooraf bekend wordt gemaakt. Maar dat mag niet van de nieuwslezer. Siezen wil sowieso dat zijn medewerking zo stil blijft als maar kan. Hij wil zichzelf met zijn optreden niet in de krant tegenomen.

‘Beloofd’, zeiden de organisatoren toen ze Siezen boekten.

‘Hoe moet dat dan met de persconferentie?’, vraag ik tussen het eerste en tweede broodje jonge kaas.

De oplossing is eenvoudig. ‘We gaan zorgen dat de journalisten Siezen niet zien en dat Siezen niet weet dat er journalisten komen.’

Dat blijkt gemakkelijker dan gedacht. Er meldt zich slechts één journaliste. Ze is van De Telegraaf en heeft twee vragen. Ik slaag er in die journaliste aan te wijzen als ze haar vragen wil stellen en speel die vragen heel professioneel door aan de heren van AluEco. Die heren vertellen vervolgens om beurten dat duurzaamheid voor de aluminiumwereld heel belangrijk is. Harmen Siezen krijgt het allemaal niet mee, want wordt wat kamers verderop aan de praat gehouden.

Rob kan dat bijna net zo goed als ik persconferenties met maar één journaliste kan leiden.

De journaliste woont daarna de toespraken bij en dan ziet en hoort ze Siezen alsnog. Even dreigt zijn aanwezigheid zo alsnog de krant te halen. Maar gelukkig is er daarna nog een feestavond en wordt de journaliste op kosten van de duurzame aluminiumfabrikanten dronken. De dag daarna is ze Siezen vergeten. Net als waarschijnlijk de rest van de bijeenkomst – er komt geen letter in de krant over de duurzame aluminiumwereld. Niet over AluEco, niet over Harmen Siezen en zelfs niet over de, dan nog, jongeman die de persconferentie zo voortreffelijk in goede banen leidde.

Bijna dertig jaar later overlijdt Harmen Siezen. ‘Daar heb ik nog mee samengewerkt’, verklap ik alsnog het geheim.