‘Het is natuurlijk een enorme klus geweest,’ erkent Youp van ’t Hek tegenover de journalist. ‘Het begint ermee dat je een smoes moet bedenken. Je moet immers een tijdje afwezig zijn. Dat kondigde ik aan door een paar keer onwel te worden op het podium.’ De cabaretier gebaart bij het woord onwel aanhalingstekens met zijn vingers. ‘En daarna dus zogenaamd een operatie, gevolgd door een lange herstelperiode.’

‘Het team dat voor Wendy van Dijk die Ushi-kostuums maakt, heeft me geholpen. Prima werk, deden ze. Ik heb trouwens enorm respect gekregen voor die Wendy. Dat masker elke keer opplakken is uren werk, steeds weer. Als ik dat van te voren had geweten. Maar ja, ik dacht dat het bij een eenmalig optreden in de Kamer zou blijven.’

De journalist knikt. ‘U dacht dat die affaire met de foto’s van Volkert van der G. voldoende zou zijn?’ Youp, resoluut: ‘Ja, natuurlijk! Ga maar na. Het ministerie werkt mee aan foto’s in scène zetten van een misdadiger, een moordenaar nota bene. In de jaren zeventig of tachtig zou het toneelstuk daarmee al afgelopen zijn.’

‘Maar er was meer nodig,’ onderbreekt de journalist. ‘Nogal ja. Ik moest stuntelen over de Teevendeal, terwijl de hoofdrolspelers al opgerot waren. Toen Buma terecht vaststelde dat we van het ministerie het partijkantoor van de VVD hadden gemaakt, dacht ik dat het nu klaar was. Dat mijn cabaretstuk eindelijk afgelopen was.’

Youp zucht. ‘Niet dus. De affaire Maat moest worden bedacht. En tenslotte dus de bonnetjes. Ik had besloten dit keer fors in te zetten. Dus eerst de ICT-ers enorm te kakken zetten als sukkels en daarna erkennen dat zij het juist goed deden. Want echt waar, ik wilde er onderhand vanaf. Ik had al bedacht dat ik met een schoenendoos naar de Tweede Kamer zou gaan. Op het deksel zou dan staan ‘Kwijt te raken dingen’ en die doos zou ik dan leeg kieperen. En daar zat dan dat bonnetje in. Net als een fotorolletje en nog wat spannende foto’s waar  ene Joris Demmink op te zien is.’

‘Dat zou een mooie act zijn geweest,’ glimlacht de journalist. Youp schudt het hoofd. ‘Nee. Ik heb besloten ermee te stoppen en trek dat Van der Steur-pak niet meer aan. Het experiment is mislukt.’

‘Het experiment?’ ‘Goed cabaret doet het overal goed en kun je overal opvoeren. Niet alleen in theaters, maar ook in Nieuwspoort, voor de camera’s van 1 Vandaag en in de Tweede Kamer. Dát wilde ik bewijzen. Het is mislukt. Iedereen dacht dat Van der Steur echt een minister was. Niemand die er om moest lachen.’

‘Rutte is toch wel echt, hè?’

‘Hoelang is het geleden dat je iets van Henk Elsink hebt gehoord?’