‘Je hangt er gewoon een beetje omheen om ze af te luisteren,’ gniffelde mijn vrouw. Ze kent me. Het was gisteren, paaszaterdag, in het zwembad van die enorme sauna bij Harderwijk. Twee dames van middelbare leeftijd stonden in het water en één van de twee was binnenkort jarig. Maar ze overwoog er niks aan te doen.

‘Maar ja, niks… Da’s ook zo…’

– ‘Niks,’ maakt de ander af.

‘Misschien doe ik een borrel. Gewoon een borrel en dat iedereen dan maar ziet.’

– ‘Helemaal prima, toch?’

‘Of ik doe niks.’

– ‘Wat jou gewoon een goed gevoel geeft. Als het voor jou goed voelt, dan is het gewoon helemaal prima.’

‘Ik was vorig jaar, in de zomer, op een verjaardagsfeest aan de plassen. Met allemaal gras. En stukken pizza en zo en iedereen pakte gewoon of pakte niet. Gewoon lekker makkelijk. Dat was echt helemaal leuk.’

– ‘Ja, zo’n verjaardag aan de plassen en met gras, dat is helemaal leuk.’

‘Of ik doe helemaal niks. Daar aan de plassen, dat was eerst helemaal leuk. Was echt okay. Maar toen, echt waar, en je wilt het gewoon niet geloven – ze gingen de polonaise doen.’

– ‘De polonaise? Dat gaat toch helemaal nergens over.’

‘Ik zei nog, toen: had het van vier tot zeven gedaan. Dan heb je dat niet. Want tot die polonaise was het helemaal okay. Gewoon helemaal leuk, weet je. Maar toen begonnen ze dus ineens met die polonaise. Nou ja! Dat is toch, hoe zeg je dat?’

– ‘Gaat gewoon helemaal nergens over.’

‘Ja, dat. Dus misschien doe ik wel niks.’

– ‘Gelijk heb je.’

‘Of ik doe een borrel. Is ook helemaal prima.’

– ‘Zullen we eruit gaan?’

‘Ik ga nog even langs het toilet. Als jij dan meteen binnendoor gaat, zie ik je daarna bij de trap. Gaan we naar boven. Lekker chillen.’

– ‘Helemaal prima.’

‘Fijne dag zo, hè?’

– ‘Helemaal leuk.’