Bij mij in het dorp maken alle fracties in de gemeenteraad zich druk over armoede. Daar zijn ze tegen. Dat stevige standpunt heeft geleid tot een conferentie over dat onderwerp. En daar schoven behalve de raadsleden ook andere mensen uit het dorp aan. En die waren ook allemaal tegen. Afgelopen donderdag was er alweer een vergadering over het onderwerp. Nog steeds was iedereen tegen armoede.

De raadsleden, ik ben er ook zo eentje, doen hun best om wat tegen armoede te doen en bedenken instrumenten die vanuit de onderbuik opborrelen. Of ze effectief zijn, geen idee – maar het is erg barmhartig om te bezien of de hoeveelheid druppels op gloeiende platen kunnen worden uitgebreid. En zo brengen we de grens om voor allerlei regelingen in aanmerking te komen van 110 naar 120 procent van de bijstand.

Ook sturen we sociale wijkteams op pad. Onderzoek van het kennisinstituut Movisie geeft een ietwat ontluisterend beeld van wat de zorgzame lieden van die teams zoal presteren. De professionals en vrijwilligers in de zorg, door Movisie ondervraagd, komen in hun oordeel over de teams niet veel verder dan ‘we geven ze het voordeel van de twijfel’. De sociale wijkteams zijn volgens hen drukker met ‘hulpvragen ophalen’ dan met kordaat hulp bieden. Ze zijn onvoldoende in staat om mensen in beeld te brengen. Ook best erg: ze weten in het algemeen te weinig van geldzaken.

Het is lief om de allerarmsten extraatjes toe te stoppen, maar van die druppels gaat de plaat amper minder gloeien. Daar is, zo blijkt uit het onderzoek, meer voor nodig: financieel besef bijvoorbeeld. Daarover gaat het tijdens de knusse keukentafelgesprekken nog te weinig.

En dan is er nog preventie. Dankzij Movisie weten we redelijk nauwkeurig hoe mensen in de armoede terecht komen. Terwijl op de armoedeconferentie en de raadscommissie van afgelopen donderdag mensen verkondigden dat we vooral de zelfstandigen niet moesten vergeten (‘Dat is een vergeten groep!’), blijkt dat het daarmee in de praktijk best meevalt. Wist ik ook niet. Ik roep ook al maandenlang dat we toch vooral armen om de zzp-ers moeten slaan. Maar wat blijkt: mensen die hun baan verliezen, die psychische problemen hebben en die gaan scheiden: dát zijn de risicogroepen. Die mensen zijn te vinden en vervolgens te bezoeken.

‘Dus u heeft zo’n hekel aan elkaar dat u wilt scheiden? Moet u helemaal zelf weten natuurlijk, maar zullen we even samen uitrekenen wat dat financieel voor u beide gaat betekenen? Dan kunt u daarna bezien wat u erger vindt: die vervelende partner van u of bittere armoede.’