‘Dan gaan we het zo doen: zodra wij hier verplicht zijn om Piet in dienst te nemen, schoppen we hem er uit. En dan gaat ie bij jullie, van gemeente B, werken. Net zolang tot jullie hem een vast dienstverband moeten geven. Dan nemen wij, van de gemeente A, hem weer een poos in dienst. Want die Piet is wel een goeie beleidsmedewerker. Die hebben we graag. Zo maar doen dan?’

– ‘Nee, nee, dat gaat hem niet worden. Er is een nieuwe wet. Een mesjokke wet die gaat regelen dat Piet wat op kan bouwen. Dat ie niet meer ’s nachts wakker ligt van onzekerheid. Een wet die ervoor zorgt dat Piet bij de bank wél een hypotheek kan krijgen. Een wet die voorkomt dat we Piet er steeds uitgooien en later weer aannemen. Een wet die gaat regelen dat mensen onderhand weer eens ergens een vast dienstverband krijgen.’

‘Potjandorie Wat een k-wet.’

– ‘Zeg dat wel. Als je straks van Piet af wil, moet je hem een vergoeding betalen. De prijs voor het feit dat we hem als een speelbal overgooiden.’

‘Brrr, vergoedingen. Wat nu?’

– ‘Als de wiedeweerga Piet ontslaan en niet meer aannemen, voor de wet ingaat. Iemand anders in dienst nemen. Iemand die er niks van kan, maar die niet zoiets heeft als relevante ervaring, opgedaan in de laatste maanden.’

‘Mooi. Zo gaan we het doen.’

– ‘Eén probleempje. Ik denk dat Piet en de rest van de samenleving ons een stel hufters gaan vinden. Omdat wij vanwege die sympathieke wet onze middelvinger opsteken naar Piet en de rest van de samenleving. En dat terwijl wij dus zelf een overheid zijn en dus voor en van die samenleving. Kunnen we gedoe mee krijgen.’

‘Welnee joh.’

– ‘Niet?

‘Nee joh. Die mensen gaan roepen dat die Asscher van de PvdA gewoon een waardeloze wet heeft gemaakt.’

– ‘O ja! Hij is van de PvdA! Dat was ik even vergeten. Jij nog een pilsje?’

‘Lekker.’