Op 25 september begint de Week tegen Eenzaamheid. Die week is bedoeld om u en mij te helpen om eenzaamheid te herkennen en er wat tegen te doen. Maar de week is er ook om eenzamen zelf te bereiken. Daarom zijn er overal in het land festivals. In Den Bosch is er ook eentje. De dame die het organiseert vertelde me dat ze probeert het in de publiciteit rondom het festival niet te veel te hebben over die week tegen eenzaamheid. Want daarmee trek je geen volle zalen.

Zo is het maar net.

Mocht u eenzaam zijn, gaat u dan opgetogen naar een festival dat is georganiseerd speciaal voor mensen zoals u? Vast niet. Op de eerste plaats vindt u het knap lastig om er op uit te gaan in uw uppie. En in de tweede plaats maakt u zichzelf wijs dat de o zo aardige vrijwilligers van dat festival u maar sneu vinden. Daar zit u niet op te wachten. Dat confronteert u alleen maar harder met uw eenzaamheid. Zo’n festival is voor u geen verzetje, het is een bevestiging.

Een jaar of dertig geleden mocht ik voor een krant eens een verslag schrijven over een diner voor eenzame mensen. Dat was ergens in Brabant georganiseerd op een eerste kerstdag. Iedereen die eenzaam was, mocht komen. En het was nog gratis ook.

Er waren wel dertig mensen. Maar die liepen allemaal te mokken. ‘Hebben we ons daarom nou zo ingespannen?’, klaagde een wat oudere man. ‘Er is niemand op komen dagen!’ Ik keek om me heen, wees de man op al die andere mensen en zei dat het wel meeviel. ‘Nee, die zitten allemaal in de organisatie.’

Het duurde even voor het tot me doordrong. Dat die mensen uit eenzaamheid naar het diner waren gekomen. Maar dat ze het niet konden verkroppen zich als zodanig te presenteren. Iets met zelfrespect en zo. En dus gingen ze als vrijwilligers koken en de tafels dekken. ‘Als ik nou de messen neerleg, dan kun jij de vorken doen.’

Mocht u een bezoekje brengen aan zo’n festival in de week tegen eenzaamheid, sla uw arm om één van de vrijwilligers heen. En zeg dat u hulp nodig heeft in de keuken, op eerste kerstdag.