Op deze plaats heb ik u nogal eens lastig gevallen met verhalen over het wegglijden van mijn moeder. Wegglijden, dat is het woord dat ik heb gegeven aan haar dementie. Omdat ik het daar nogal eens over had, voel ik me min of meer verplicht u te melden dat ze nu zo ver is weggegleden dat ze buiten bereik is van wie dan ook.

Mijn moeder is overleden.

Ze overleed een week of drie na haar 94^e verjaardag en daarmee schroefde ze de leeftijd van de gemiddelde Nederlander weer een beetje omhoog. Tel daarbij op dat de kwaliteit van leven, vanwege de dementie en de daaraan gekoppelde gebreken, niet optimaal was en u begrijpt: ik, haar zoon, mag niet klagen.

Ik klaag niet.

Het mooie van zo’n lang leven is ook nog eens, dat het leidt tot bergen aan anekdotes. De afgelopen dagen kwamen ze al babbelend, telefonerend en mailend voorbij en ze balden samen tot een mooie afscheidsrede. Ik mocht hem vanmiddag tijdens de uitvaart houden, met dank aan broer en zussen die me voedden met wat mijn moeder zoal meemaakte vanaf halverwege 1922 tot ongeveer net zo halverwege 2016.

Zo leerde ik dingen over mijn moeder die ik nog niet wist. Ik hoorde en las verhalen, die ik nog niet eerder had gehoord en gelezen. Het zijn van die momenten dat ik er gruwelijk van baal dat ik de jongste ben. Oudste broer Henk heeft negen jaar meer aan verhalen. Maar ook mijn zussen, qua leeftijd ingeklemd tussen twee broers, weten meer.

Neem nou dat verhaal van die lange broeken. Het was een koude winterdag, begin jaren zestig. Zo koud, dat mijn moeder besloot haar dochters niet in rokjes naar school te sturen. Broeken werden het. Aan het einde van de ochtend stonden die dochters, mijn grote zussen, voor mijn moeder. Om te vertellen dat de nonnen hadden opgedragen mijn moeder te vertellen dat haar dochters meisjes waren en dat meisjes geen broeken dragen.

Mijn moeder stuurde ze terug naar school. In dezelfde broeken. ‘Zeg maar tegen de zuster dat mama bepaalt wat haar dochters dragen.’

Stoere vrouw, die moeder van mij. Enorm stoere vrouw. Het spijt me dat ik er pas achter kwam toen ze was weggegleden.